In conferentieoorden hangen op het toilet vaak uitspraken. Sommige van die uitspraken zijn in mijn ogen ‘nepwijs’. Zoals deze: ‘Het kan niet fout gaan, hooguit anders dan verwacht’. Deze uitspraak deed me grinniken, ik vind hem namelijk fout. Vier redenen waarom ik denk dat deze uitspraak niet klopt:
‘Ik dacht toch dat ik dit al kon’, verzuchtte een deelnemer in mijn training progressiegerichte teamcoaching deze week, toen ze aan het oefenen was met progressiegerichte conflictinterventies. Ze had een jaar geleden geoefend met diezelfde interventies en toen had ze het goed in de vingers. Dus het viel tegen dat ze nu, tijdens deliberate practice, het idee kreeg dat ze weer helemaal opnieuw moest beginnen.Klik hier om meer te lezen
Deliberate practice is een specifieke manier van oefenen, die ten grondslag ligt aan toppresteren. Maar hoe behoudt je je autonome motivatie tijdens deliberate practice, als je dus steeds oefent wat je nog niet makkelijk afgaat?
“Thin slicing” zijn dunne plakjes gedrag waarop we onze indruk van iemand anders baseren. In 1993 publiceerden Ambady en Rosenthal een artikel waarin ze aantoonden dat mensen goed in staat zijn om de juiste conclusies over iemand te trekken op basis van niet meer dan hele korte videoclips van die persoon. Het geluid was ook nog eens weggehaald, dus de indrukken werden gevormd op basis van het non-verbale gedrag.
Hoewel er vaak een onderscheid wordt gemaakt tussen ervaren docenten en beginnende docenten, is er geen bewijs dat meer ervaring leidt tot beter lesgeven. In plaats van de termen ervaren of beginnend te hanteren, is het bruikbaarder om te praten over experts in lesgeven. Excellente docenten, of expertdocenten zijn te beschrijven op deze vijf dimensies (Hattie, 2012):Klik hier om meer te lezen
Er zijn drie outcome niveaus van leren te onderscheiden.
In deze post stond een overzicht van wat excellente docenten doen, zodat de positieve impact op het leren van studenten groot is. Hier is een verdere toelichting op het eerste punt: docenten die met elkaar samenwerken. In deze post staat een toelichting op wat Hattie bedoelt met progressie van de student. Hier een toelichting op Hattie’s boodschap over fouten en vergissingen. En in deze post een toelichting op het maximaliseren van feedback voor docenten zelf.
Hier kun je een TED presentatie vinden van John Hattie, en hier kun je posts vinden die ik eerder schreef over zijn werk. Uit zijn meta analyse van wat een impact heeft, groter dan 0,4) op de prestaties van kinderen komt het volgende overzicht naar voren:
Hattie pleit ervoor het over bovenstaande succesfactoren te hebben in ons onderwijsdebat, en niet meer over de factoren zoals de structuur, diepgaand leren, de kenmerken van studenten en de introductie van technologieen, omdat deze factoren geen verschil maken voor de prestaties van studenten.
John Hattie maakt zich sterk voor evidence based onderwijspraktijken. Hij stelt dat het van groot belang is dat docenten een gedeelde perceptie hebben hoe progressie voor een individuele student er uit ziet. Als een leerling van de ene naar de andere klas gaat, is het van belang dat hij steeds iets uitdagender lesstof krijgt, dat hij een docent krijgt met dezelfde hoge verwachtingen ten aanzien van de te bereiken progressie door de leerling als de voorgaande docent en dat hij een docent krijgt die aansluit bij waar de leerling op dat moment aan toe is (in plaats van waar de docent zelf vanuit gaat dat leerlingen bij de start van een jaar moeten staan). Er is daarnaast veel winst te behalen bij het ontwikkelen van een groeimindset bij docenten, zo stelt Hattie. Docenten kijken nog vaak met een statische mindset naar leerlingen, plaatsen ze bijvoorbeeld in groepjes die zich van elkaar onderscheiden qua niveau en creeren daarmee vervolgens een statische mindset bij die leerlingen. Hier kun je meer stukjes vinden die ik schreef over de aanbevelingen en bevindingen van John Hattie: