In het boek Autonomy in adolescent development schrijft Avi Assor over de, in zijn ogen, cruciale rol van een authentiek innerlijk kompas als onderdeel van de autonomiebehoefte van adolescenten.

Volgens Avi Assor zijn er drie componenten van autonomie: vrijheid, een authentiek innerlijk kompas en gedragsmatige zelfrealisatie en congruentie.

In het boek Autonomy in adolescent development schrijven Pattal en Yang Hooper over keuzemogelijkheden en autonomie.

Drie concepten zijn relevant wanneer we het hebben over keuzemogelijkheden: het bieden van keuzes, het kiezen zelf en de subjectieve beleving van het hebben van keuzemogelijkheid.

In het boek Autonomy in adolescent development gaan Soenens et al in op onafhankelijkheid en autonomie. In psychologische theorieën over adolescentie is autonomie over het algemeen gedefinieerd als onafhankelijkheid of zelfstandigheid. Onafhankelijkheid gaat dan over de vraag in welke mate de adolescent beslissingen zelfstandig neemt, zijn eigen gedrag reguleert en voor zichzelf denkt.

Een leuke oefening om deelnemers in een groep met elkaar in gesprek te laten komen is een variant op speeddaten. Je laat mensen dan in meerdere rondjes kennis met elkaar maken, waarbij telkens als er een signaal gaat gewisseld wordt van gesprekspartner. Maar welke focus geef je mee voor deze gesprekjes?

Waarop richt zich onze basisbehoefte: verbondenheid of relatie? De drie basisbehoeften die de SDT beschrijft zijn de behoefte aan autonomy, competence en relatedness. In sommige literatuur wordt die laatste behoefte in het Nederlands vertaalt met ‘relatie’. Die term is volgens mij niet precies genoeg. De preciezere term is ‘verbondenheid’.

Onderzoek binnen de zelfdeterminatietheorie laat zien dat het type motivatie van een medewerker en diens innerlijke werkbeleving gerelateerd zijn aan elkaar.

In ‘Contemporary theories of learning’ beschrijft Illeris een leertheorie. Hij definieert leren als volgt: leren is elk proces dat in levende organismen leidt tot permanente verandering van capaciteiten, waarbij dat proces niet uitsluitend afhangt van biologische rijping (Illeris, 2007).

In het boek Contemporary theories of learning  onderscheidt Illeris vier typen leren. Ik vind de indeling in de vier typen leren bruikbaar, omdat je hiermee als trainer of docent bewust kunt nadenken over welke typen leren in de opzet van je training of les mogelijk worden voor je deelnemers en studenten. De vier typen zijn:

Een deelnemer aan de training progressiegericht coachen vertelde me na afloop van de zesde dag het volgende: ‘Het maakt echt verschil of je een training volgt vanuit eigen behoefte of omdat je gestuurd wordt! Veel dank’.

Deze deelnemer had een jaar geleden een in-company studiedag progressiegericht werken bijgewoond waartoe ze zich verplicht had gevoeld. Maar omdat de materie haar toch boeide had ze zich een paar maanden na de studiedag ingeschreven voor de training progressiegericht coachen. Deze training had haar veel opgeleverd, vandaar haar opmerking.

De traditionele kijk op adolescentie is dat deze levensfase automatisch gepaard moet gaan met het ruw losbreken van de ouders. De puber moet zich wel rebels opstellen om zijn eigen identiteit te ontwikkelen, los te komen, onafhankelijk te worden van de ouders.