Kreeg u, als abonnee, email-notificaties wanneer er een nieuw artikel op deze site verscheen? En wilt u deze blijven ontvangen? Dan kunt u zich het beste even opnieuw inschrijven als abonnee. In verband met de overgang naar een nieuw platform is uw abonnement namelijk komen te vervallen.

Een leuke oefening om deelnemers in een groep met elkaar in gesprek te laten komen is een variant op speeddaten. Je laat mensen dan in meerdere rondjes kennis met elkaar maken, waarbij telkens als er een signaal gaat gewisseld wordt van gesprekspartner. Maar welke focus geef je mee voor deze gesprekjes?

Verbondenheid of relatie? De drie basisbehoeften die de SDT beschrijft zijn de behoefte aan autonomy, competence en relatedness. In sommige literatuur wordt die laatste behoefte in het Nederlands vertaalt met ‘relatie’. Die term is volgens mij niet precies genoeg. De preciezere term is ‘verbondenheid’.

Onderzoek binnen de zelfdeterminatietheorie laat zien dat het type motivatie van een medewerker en diens innerlijke werkbeleving gerelateerd zijn aan elkaar.

In ‘Contemporary theories of learning’ beschrijft Illeris een leertheorie. Hij definieert leren als volgt: leren is elk proces dat in levende organismen leidt tot permanente verandering van capaciteiten, waarbij dat proces niet uitsluitend afhangt van biologische rijping (Illeris, 2007).

In het boek Contemporary theories of learning  onderscheidt Illeris vier typen leren. Ik vind de indeling in de vier typen leren bruikbaar, omdat je hiermee als trainer of docent bewust kunt nadenken over welke typen leren in de opzet van je training of les mogelijk worden voor je deelnemers en studenten.

De vier typen zijn:

Een deelnemer aan de training progressiegericht coachen vertelde me na afloop van de zesde dag het volgende: ‘Het maakt echt verschil of je een training volgt vanuit eigen behoefte of omdat je gestuurd wordt! Veel dank’.

Deze deelnemer had een jaar geleden een in-company studiedag progressiegericht werken bijgewoond waartoe ze zich verplicht had gevoeld. Maar omdat de materie haar toch boeide had ze zich een paar maanden na de studiedag ingeschreven voor de training progressiegericht coachen. Deze training had haar veel opgeleverd, vandaar haar opmerking.

De traditionele kijk op adolescentie is dat deze levensfase automatisch gepaard moet gaan met het ruw losbreken van de ouders. De puber moet zich wel rebels opstellen om zijn eigen identiteit te ontwikkelen, los te komen, onafhankelijk te worden van de ouders.

Niet alles wat we doen en zeggen in ons dagelijks leven hoeft een wetenschappelijke basis te hebben. Dat lijkt me niet nodig en ik denk ook niet dat dat kan. Ook denk ik dat we er niet aan ontkomen om dingen te doen en te zeggen waarvan wetenschappelijk is aangetoond dat ze niet effectief zijn, simpelweg omdat we zelf de kennis ontberen.
Hoewel perfectie niet nodig is en niet bestaat, lees en hoor ik regelmatig de volgende redenering die me niet aanspreekt:

‘Hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is voor xxx is het toch goed om xxx te gebruiken omdat yyy belangrijk is om te bereiken’. Click here to read more »

Stel je eens de volgende situatie voor. Jurgen heeft hard geblokt voor zijn natuurkunde schoolexamen, en komt desondanks thuis met een vier. Zijn vader kent de principes van de groeimindset en is zich ervan bewust dat het risico bestaat dat Jurgen zijn slechte cijfer gaat wijten aan zijn gebrek aan talent voor exacte vakken. Als Jurgen die betekenis geeft aan zijn onvoldoende, gaat hij waarschijnlijk niet leren naar aanleiding ervan. Waarschijnlijker is het dat hij een grote tegenzin tegen natuurkunde krijgt, bang wordt voor het landelijk examen natuurkunde, en zijn leerproces stagneert. Zijn vader zegt daarom: ‘Geeft niks dat je bent gezakt, je hebt wel goed je best gedaan!’ Click here to read more »