Lisa Feldmann Barrett schreef het boek How emotions are made en hier en hier en hier schreef ik al over haar theorie van geconstrueerde emoties. Ik vroeg mij naar aanleiding van haar boek meerdere dingen af, waaronder hoe haar theorie zich verhoudt tot de theorie van de besmettelijkheid van emoties. Klik hier om meer te lezen
Laatst gaf ik een incompany workshop progressiegericht vergaderen. Een progressiegerichte vergadering focust op de betekenisvolle bereikte en te bereiken progressie en op wat werkt om verdere progressie te boeken. De vergadering gaat over belangrijke en/of interessante onderwerpen voor de deelnemers.
Docenten die leerlingbesprekingen hebben gebruiken daarbij graag de cirkeltechniek. Het voordeel daarvan is dat zowel wat de leerling al heeft bereikt aan de orde komt, als wat de leerling verder moet gaan bereiken, en daarnaast focust deze manier van bespreken op de rol van de docenten daarbij. De aanpak gaat in drie stappen.Klik hier om meer te lezen
Emotieregulatie is een enorm populair construct, waarvan het wetenschappelijk bestaan behoorlijk twijfelachtig is. Dit artikel reflecteert op verschillende basisassumpties van vier theorieën die van elkaar verschillen ten aanzien van hun perspectief op emoties en emotieregulatie.
De theorie die Feldman Barrett uiteen zet in haar boek is de theorie van geconstrueerde emoties. Die theorie draait om een aantal concepten. Het voert te ver om die allemaal te beschrijven (als je interesse hebt in emoties van jezelf en anderen raad ik dit boek van harte aan), maar een paar concepten zal ik kort behandelen.
Iedereen weet hoe iemand die boos is eruit ziet. Gebalde vuisten, een diepe frons, schreeuwen, opgetrokken wenkbrauwen, op elkaar geklemde kaken. Het is soms moeilijk om boosheid en andere emoties onder controle te krijgen, want ze kunnen ons overvallen. Onze emoties zijn immers universele reflexen die ontstaan in de primitievere delen van ons brein. Getriggerd door iets dat er gebeurt. Klik hier om meer te lezen
Hier kun je drie criteria vinden waarmee je de effectiviteit van beleid om verbeteringen aan te brengen in de werkcontext kunt evalueren. Maar werkt autonomieondersteuning ook bij psychiatrisch patiënten of bij opstandige jeugdigen? Moet je dan niet met strakke autoritaire hand te werk gaan, en gebruik maken van straffen bij grensoverschrijdend gedrag? Het volgende onderzoek is interessant om in je achterhoofd te houden als je over dit soort vragen wilt nadenken. Lynch et al (2005) onderzochten een interventie bij medewerkers van een residentieel psychiatrisch ziekenhuis voor de jeugd.Klik hier om meer te lezen
Als je geïnteresseerd bent om de werkcontext in je organisatie te verbeteren, en je bent daartoe beleid aan het ontwikkelen, hoe kun je dan inschatten of het beleid en het instrumentarium iets goeds zal gaan opleveren voor de organisatie en de medewerkers? Klik hier om meer te lezen
Vind je het belangrijk dat je familieleden, collega’s en vrienden op 15 maart gaan stemmen? En realiseer je je dat preken afsteken over het belang van stemmen, of iemand een schulgevoel aanpraten of iemand proberen te overtuigen om te gaan stemmen risicovolle strategieën zijn? Lees dit stukje dan even.Klik hier om meer te lezen
Natuurlijk kunnen mensen nieuwe dingen leren door simpelweg te exploreren en zelf uit te proberen, maar voor veel vaardigheden geldt: it takes expertise to make expertise. Want als we zelf gaan oefenen en we oefenen op de verkeerde manier, dan worden we geen experts maar slijten we onze fouten steeds dieper in en automatiseren we ze. Immers, practice makes permanent.Klik hier om meer te lezen