Bij deliberate practice vergelijk je jouw prestaties steeds met een norm, met de prestaties van een expert. Of het nu gaat om een muziekstuk leren spelen of zingen of om een nieuwe gesprekstechniek leren toepassen of om schaken of tennissen of welke vaardigheid dan ook maar. Je vergelijkt nauwgezet wat jij doet met wat de expert doet en stelt je fouten bij zodra je ze maakt.
Het boek The practice of practice van Jonathan Harnum is een interessant boek voor iedereen die goed wil leren oefenen. Hoewel Harnum inzoomt op muzikale vaardigheden, is zijn beschrijving van effectief oefenen net zo relevant voor andere vaardigheden. Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel wordt de theorie van deliberate practice op een praktische manier behandeld. Deel 2 bevat praktische tips van experts. Harnum benadrukt het belang van langzaam oefenen, zo langzaam dat je het in 1 keer goed doet. Het voordeel daarvan is dat je direct de juiste myelinevorming in gang zet. Myelinevorming vindt immers plaats ongeacht of wat je leert goed of fout is. Als je heel vaak dezelfde fouten maakt, raken die net zo goed geautomatiseerd als wanneer je heel vaak het goede doet.Klik hier om meer te lezen
Beoordelen is een veelgebruikte manier om het over het functioneren van medewerkers te hebben. Beoordelingssystemen en beoordelingsgesprekken zijn velen in organisaties een doorn in het oog. Zowel beoordelaars als beoordeelden rapporteren vaak er tegenop te zien. Waarschijnlijk is daar een goede reden voor. In de praktijk blijkt dat formele prestatiebeoordeling vaak averechts werkt; in plaats van dat deze de prestaties helpt verbeteren werkt die beoordeling demotiverend voor zowel de beoordelaars als de beoordeelden.
Josh Waitzkin was een top schaakspeler, die na jaren aan de top te hebben gestaan een nieuwe activiteit oppakte: Tai Chi Chuan. Ik las zijn boek The art of learning: a journey in the pursuit of excellence. Het is een boeiend geschreven persoonlijk verhaal waarin hij probeert om een leidraad te geven voor diepgaand leren, waarmee je excellentie kunt bereiken. Hoewel er wel een paar wetenschappelijke bronnen te ontdekken zijn in zijn boek, is het boek toch meer een persoonlijk verslag van wat heeft gewerkt voor Josh zelf om excellent te worden in schaken en Tai Chi Chuan. De wetenschappelijke fundamenten die ik herken of meen te herkennen in zijn verhaal zijn de groeimindset van Carol Dweck en deliberate practice van Anders Ericsson en enige kennis over breinplasticiteit. Een paar mooie stukjes die ik tegenkwam gaan over feedback, reactie op falen, leerdoelen en prestatiedoelen, leren van fouten en successen en rust nemen. Ik heb wat Josh erover zegt vrij vertaald en samengevat.Klik hier om meer te lezen
Stel je eens voor. Een grote groep kinderen groeit op in een achterstandswijk en doet het slecht op school. De hele school doet het slecht in vergelijking tot de andere scholen in dezelfde provincie. De kinderen hebben een laag IQ, volgens de gestandaardiseerde IQ tests. De kinderen leven in armoede. Hun ouders moeten worstelen om het hoofd boven water te houden en hebben slecht betaalde baantjes voor laaggeschoolden. Kunnen deze kinderen, met al hun achterstand, ooit op een universiteit terecht komen?Klik hier om meer te lezen
In september 2016 gaat een grootschalig groeimindset onderzoek van start in de United Kingdom, naar de effecten van groeimindsetinterventies op prestaties van leerlingen.
Een voorstudie in 2013 richtte zich op twee type interventies: 1) het aanleren van een groeimindset bij leerlingen zelf en 2) het aanleren van interventies die docenten kunnen inzetten om een groeimindset bij leerlingen te stimuleren.
De resultaten van deze studie zijn echter, hoewel interessant, niet zo geschikt voor het trekken van conclusies. Zo waren de docenten die getraind werden in de groeimindsetinterventies voordat ze die interventie ondergingen al bekend met de groeimindset en pasten ze die al toe in hun interacties met leerlingen en de docenten in de controlegroep waren deels ook al bekend met de groeimindset.
De leerlingen die in de groeimindsetinterventiegroep zaten, waren van dezelfde school als de kinderen die in de controlegroep zaten, dus het is niet uit te sluiten dat er deze leerlingen elkaar beinvloed hebben en met elkaar gepraat hebben over wat ze hadden gehoord en geleerd.
Ik ben benieuwd naar de opzet van de grootschalige studie die gaat starten in 2016 en een aantal jaar gaat duren. Daarbij baren een paar dingen me zorgen. Zo lijkt deze nieuwe studie er vooral op gericht om te zien of de testscores van leerlingen die een groeimindsetinterventie ondergaan hoger uitpakken dan de kinderen die in een controle groep zitten. Daar klinkt een sterke focus op cijfers, tests en beoordeling in door.
Een focus op cijfers kan juist een statische mindset opwekken. Sommige kinderen krijgen in Engelse ‘groeimindsetscholen’ een cijfer voor hun leerattitude. Hoe moeten leerlingen dan geloven dat ze mogen focussen op leren (van fouten)? ‘Je hebt een onvoldoende voor hoe je omgaat met je onvoldoendes’, trekt de aandacht naar het cijfer ipv naar het leren.
Uit eerdere onderzoeken van Carol Dweck blijkt dat een groeimindset interventie vooral effect heeft voor mensen die kwetsbaar zijn voor stereotypering, zoals meisjes in wiskunde en kinderen op achterstandscholen en mensen met een donkerder huidskleur die worden gelabeld als dom.
Daarnaast blijkt uit meta-analyses dat kleine heel goed ontworpen interventies onder specifieke omstandigheden grote impact kunnen hebben (zie hier). Het gaat denk ik om de vraag: wat gelooft dit specifieke kind over zijn mogelijkheid om beter te worden in bv wiskunde en hoe kan ik voor dit kind de condities creëren waarbinnen hij een groeimindsetovertuiging gaat ontwikkelen?
Ik hoop maar dat deze nieuwe studie iets nieuws gaat toevoegen aan onze kennis over wat werkt om een groeimindsetcultuur te creëren in scholen en dat het geen ‘uitrol’-aanpak volgt, waarbij de groeimindsettheorie op een plannen en implementeren manier wordt uitgestort over leerlingen en docenten, zonder in te spelen op de specifieke context.
Als je de onjuiste schreeuwende kop leest in De Guardian (New test for Growth Mindset, the theory that anyone who tries can succeed) dan hou ik mijn hart vast dat de gedegen onderzoeken over de groeimindset van Carol Dweck verwaterd en vervormd gaan stranden als de nieuwste hype om testscores te verhogen.
In juli 2019 kwamen de resultaten beschikbaar. Hier zijn die te vinden. Leerlingen die de groeimindsetworkshop hadden gevolgd liepen t.a.v. Engels en wiskunde 2 maanden voor op leerlingen die deze interventie niet hadden ondergaan, maar dit is geen significant resultaat en kan net zo goed komen door toeval. De training van docenten had ook geen significant effect op de cijfers van de leerlingen. De leerlingen die een groeimindset workshop hadden gevolgd hadden significant vaker een groeimindset dan de leerlingen die de groeimindsetworkshop niet hadden gevolgd.
Carol Dweck reageert opnieuw met een onderzoekende, lerende houding. Twee major issues ten aanzien van de manier waarop de implementatie van groeimindset in de klas vaak wordt aangepakt zijn wat haar betreft:
Wetenschap gaat over steeds beter falen, want het is de enige strategie om progressie te boeken en niet simpelweg te herhalen wat we al weten. Dit grootschalige onderzoek in de UK kan, wanneer we ervan leren, helpen om betere interventies te ontwerpen die beter werken.
]
Mensen zijn geneigd om overdreven positieve ideeën te hebben over hun eigen competentieniveau ten aanzien van veel intellectuele en sociale domeinen. En mensen die een laag competentieniveau hebben, nemen niet alleen veel vaker verkeerde beslissingen en maken niet alleen veel vaker fouten, ze missen ook nog eens de metacognitieve vermogens om hun foute beslissingen te herkennen. Mensen die bijvoorbeeld in het laagste kwartiel presteerden op tests in grammatica, humor en logica, overschatten hun eigen competentie overmatig. Zo dachten ze zelf dat ze op het 62ste percentiel scoorden, terwijl hun daadwerkelijke score op het 12e percentiel lag.
Gisteren behandelden we het onderwerp progressiegerichte emotieregulatie in een groep van 20 leidinggevenden van een grote MBO instelling.
Trots: leidt het tot beter presteren of tot agressie? Als je je trots voelt, dan kan dat ertoe leiden dat je beter gaat presteren maar het kan er ook toe leiden dat je je agressiever gaat gedragen. Hoe werkt dat?
Replicatiestudies zelf onjuist? In 2017 claimde een groep van 270 wetenschappers, die zichzelf de Open Science Collaboration noemen, dat ze hadden geprobeerd om 100 psychologische studies te repliceren en dat dit in meer dan de helft van de gevallen niet was gelukt. Het deed veel stof opwaaien en er ontstond een replicatie-crisis in de psychologie. Veel twijfels over de kwaliteit van psychologisch onderzoek en over wat we kunnen geloven van de onderzoeksresultaten van veel psychologisch onderzoek.
Klik hier om meer te lezen