Vaders die sensitief stoeien. Spelletjes waarbij vaders en kinderen samen wat ruwer spelen en stoeien, blijken goed te zijn voor kinderen. Het gaat dan bijvoorbeeld om kietelen, het kind optillen of dingen naar het kind gooien. Dat stoeien helpt de kinderen om minder gedragsproblemen te hebben, beter met andere kinderen om te gaan en sterker te worden in hun sociaal-emotionele ontwikkeling.

Opwinding en veiligheid

Spelen waarbij er veel opwinding en een beetje risico is, kan belangrijk zijn voor kinderen om te leren hoe ze zichzelf onder controle kunnen houden. Ze moeten namelijk steeds een balans vinden tussen opwinding en beheersing, en tussen risico en veiligheid. Uit onderzoek blijkt dat het spel het beste werkt als vaders actief meedoen, het spel leuker maken, en goed inspelen op wat het kind nodig heeft. Maar als vaders te veel pushen en het kind dingen laten doen die het eng of overweldigend vindt, kan dat juist schadelijk zijn voor de emotionele ontwikkeling van het kind.

Autonomieondersteuning

In het onderzoek van Meuwissen (2018) (zie ook hier) werden vaders en kinderen naar een kamer gebracht met allerlei speeltoestellen, zoals een glijbaan en klimrekken. Ze werden gevraagd om samen te spelen zoals ze dat op een speelplaats zouden doen. De kwaliteit van het spel werd beoordeeld op verschillende punten, zoals hoe goed de vader nieuwe ideeën aandroeg om het spel leuker te maken, hoe goed hij inspeelde op de ideeën van het kind, en of hij het kind verveeld of juist overweldigd liet raken. Ook werd gekeken naar hoe goed ze samenwerkten en hoeveel risico de vader in het spel introduceerde, bijvoorbeeld door het kind op te tillen of te kietelen.

Primaire rol

De primaire rol van de vader werd beoordeeld als onbetrokken wanneer de vader niet goed op het kind lette. De rol werd beoordeeld als waarnemend als de vader wel aandacht had, maar niet sterk betrokken was bij het spel. De rol werd beoordeeld als ondersteunend wanneer de vader een ondersteunende rol in het spel had door ideeën aan te bieden maar niet fysiek betrokken te zijn. De rol van de vader werd beoordeeld als partner wanneer de vader samen speelde met het kind en ze een gelijke inbreng hadden in het spel.

Kwaliteit van de interactie

De kwaliteit van de interactie tussen de vader en het kind werd op vijf dimensies gemeten:

  1. Kwaliteit van ondersteuning, die de mate meet waarin de vader nieuwe suggesties en ideeën aandroeg om het spel te verbeteren, zoals het introduceren van doelen, nieuwe toepassingen voor objecten of fantasierijk spel
  2. Kindgericht/Responsief, die de mate meet waarin de vader zich op de ideeën van het kind richtte en prioriteit gaf aan het leuk maken van het spel voor het kind, inclusief positieve feedback
  3. Onderstimulatie, die de mate meet waarin de vader het kind verveeld of ongeïnteresseerd liet raken in het spel en geen passende stimulatie bood
  4. Overstimulatie, die de mate meet waarin de acties van de vader overweldigend waren voor het kind, waarbij hoge scores aangeven dat de vader het kind pushte om dingen te doen die het kind niet prettig vond of niet wilde doen
  5. Niveau van Synchronie, die de mate meet waarin de vader en het kind communiceerden en op dezelfde golflengte zaten, samen plezier hadden.

Wederzijdse beinvloeding

Het longitudinale onderzoek keek naar hoe de manier van opvoeden door de vader en de ontwikkeling van de vaardigheden van het kind elkaar beïnvloeden. Eén belangrijke bevinding was dat vaders die op de leeftijd van 3 jaar hun kinderen veel autonomie gaven, kinderen hadden die beter voorbereid waren op school op de leeftijd van 5 jaar. Daarnaast bleek dat kinderen die op 3-jarige leeftijd moeite hadden met zelfregulatie, vaders hadden die op 5-jarige leeftijd de neiging hadden om hun kinderen te overstimuleren in situaties zoals spelen in een gymzaal. Dit laat zien dat de manier waarop vaders opvoeden en hoe goed een kind zichzelf kan reguleren, elkaar over tijd beïnvloeden.

Sensitief stoeien

Als vaders op 5-jarige leeftijd in spannende situaties zoals klimmen of stoeien sensitief en niet te overweldigend reageerden, bleek dat beter voor de vaardigheden van het kind dan rustig samen een puzzel maken. Dit suggereert dat spelen een goede manier kan zijn om vaders te leren hoe ze hun kinderen kunnen helpen om gezond op te groeien, vooral in actieve, risicovolle situaties. Vaders doen er goed aan om sensitief te stoeien. Stoeien waarbij de psychologische basisbehoeften van het kind worden vervuld. Natuurlijk zou dit ook voor het stoeien van moeders kunnen opgaan, maar daar geeft dit onderzoek geen informatie over.