Er is vaak al meer bereikt dan we ons realiseren. Door bewust te kijken naar wat er al is, gaan we het vaak pas zien. In een trainingssessie deze week zag ik daarvan weer een mooi voorbeeld.
Ik gaf een training progressiegericht coachen voor een team VVE-coaches. Het team had flink wat te verhapstukken gehad het afgelopen jaar. Veranderingen op het werk, maar ook nare persoonlijke gebeurtenissen. Ze hadden onder andere een teamlid verloren dat was overleden en ze hadden met elkaar een hele zware tijd gehad. Er was net een nieuwe medewerkster aangenomen, die over een paar weken zou starten als Coach-VVE. Zij wilde graag al een dagje komen om mee te kunnen doen met de training.
Bij de start van de training vroeg ik de coaches om met elkaar uit te wisselen wat er wel naar hun tevredenheid was gelopen de laatste tijd; zowel in het team als voor hen persoonlijk. De kersverse coach, die net een half uur geleden het team voor het eerst had ontmoet, vormde een duo met een van haar nieuwe collega’s. Voor haar was het natuurlijk een beetje een aparte vraag, ze was immers nog niet eens in dienst.
Ik suggereerde haar: ’Misschien kun jij bespreken wat je vermoedt dat er goed loopt in het team?’ Tot haar verrassing kon ze heel wat dingen benoemen waarvan ze vermoedde dat die goed liepen in het team. Haar duo-partner vond dat natuurlijk leuk om te horen, en vroeg zich af waarom zij die vermoedens had. Ze vroeg door ‘hoe’ de nieuwe collega kon merken dat die dingen goed liepen in het team.
De nieuwe coach beschreef daarop de positieve gedragingen van de teamleden die haar waren opgevallen. Hoe meer ze praatte, hoe meer haar te binnen schoot wat ze nog meer had gemerkt dat goed werkte in het team.
Het was voor deze nieuwe coach een grappige manier de focus op wat werkt te ervaren en een prettige manier om aan te haken bij haar nieuwe team. En voor het team was het ondersteunend om te horen wat hun nieuwe collega in zo’n korte tijd al had gemerkt dat er goed liep.