Stagnatievragen en progressievragen: een van de manieren waarop we anderen kunnen activeren is door vragen te stellen. Wanneer we een vraag stellen aan onze gesprekspartner wordt die uitgenodigd om te gaan nadenken en eigen ideeën te gaan ontwikkelen. Een vraag heeft een ander effect dan een stelling. Als we een stelling op ons af krijgen dan gaan we beoordelen of we het met die stelling eens of oneens zijn. We gaan zelf ook stelling nemen; we vinden het goed of slecht.

Praktijk SDT-organisatieinterventies. Slemp et al schreven een review over de inhoud en effectiviteit van SDT-interventies in organisaties, waar ik in deze bijdrage een paar hoofdpunten uit heb beschreven en in deze bijdrage een aantal implicaties voor onderzoekers heb samengevat. In deze bijdrage ga ik in op de aanbevelingen die de onderzoekers hebben voor de praktijk, dus bijvoorbeeld voor SDT-trainers.

‘De beste gesprekken die je met mij hebt gehad komen door deze aanpak’, zei een directeur van een scholengemeenschap nog niet zo lang geleden bij de start van een incompany training progressiegericht werken die ik verzorgde. Ik vond dat een interessant gekozen introductie en denk dat er meerdere aspecten goed werken in haar aanpak en introductie van de training. Ik koppel deze aspecten aan de theory of planned behavior van Ajzen et al. Die theorie leert ons dat er een hoge correlatie is tussen de autonome intentie van een persoon om bepaald gedrag te laten zien en het daadwerkelijk uitvoeren van dat gedrag. Die autonome intentie ontstaat wanneer de persoon gelooft dat hij het gedrag kan laten zien, dat het gedrag iets positiefs is en dat het gedrag de sociale norm is.

Was het nuttig of wat was nuttig? Laatst vroeg een interne trainer progressiegericht werken me feedback over een progressiesessie die zij gaat geven in haar organisatie. Ze had een hele goede progressiegerichte structuur bedacht voor haar online trainingssessie en wilde graag op microniveau feedback van me. Naar aanleiding daarvan hadden we het over de nuttigheidsvraag aan het einde van een sessie.

Podcast: gesprekssamenwerking. Porogressiegesprekken kenmerken zich doordat er op microniveau wordt samengewerkt met de gesprekspartner. In deze pc belicht ik vier manieren waarop je dat kunt doen:

1. progressiegericht erkennen
2. ombuigen
3. vier manieren van reframen
4. sequentie van interventies bij onvrijwillige gesprekspartners

Podcast: Play in new window | Download (Duration: 12:52 — 11.0MB)

Subscribe: Apple Podcasts | Spotify | Email | RSS

Weerstand tegen de werkvorm, de werkvorm wordt saai en voorspelbaar, wat doe je nu als mensen de werkvorm al kennen? Dit soort vragen en opmerkingen getuigen volgens mij van een nuttigheidsprobleem. Teveel aandacht voor de werkvorm en te weinig voor wat interessant, belangrijk, nuttig is.

Verbetering van 5 fouten. Vorige week schreef ik deze post, waarin een trainer die progressiegericht wil communiceren vijf fouten maakt. Deze week de uitwerking van wat die fouten waren en hoe de trainer zijn interventies progressiegerichter had kunnen maken. De fout is vetgedrukt en per fout wordt een toelichting en een verbeterde progressiegerichte formulering gegeven.

Net zoals individuen vanuit een entiteitstheorie of een incrementele theorie kunnen denken, is ook op organisatieniveau te zien welke van die twee theorieën leidend is.

Soms vragen deelnemers in onze trainingen of de progressiegerichte aanpak altijd nuttig is, of dat het soms beter is niet progressiegericht te werken. Ik kan niet echt situaties bedenken waarin mensen wel progressie willen boeken, maar de progressiegerichte aanpak toch niet nuttig zou kunnen zijn. Dat wil niet zeggen dat ik denk dat de aanpak altijd en overal gebruikt zou moeten worden.

Klik hier om meer te lezen

Lesbezoeken door docenten onderling worden in veel onderwijsinstellingen gebruikt. In een grote onderwijsinstelling gebruiken de docenten nu een eenvoudig systeem van progressiegerichte lesbezoeken.Klik hier om meer te lezen