Is de aanpak van Dreamschool progressiegericht? Laatst vroeg een lezer van de CPW-nieuwsbrief ons of Dreamschool past bij de progressiegerichte aanpak. Dreamschool is een programma waarin jongeren die zijn vastgelopen op TV gevolgd worden als ze een paar weken naar deze school gaan. Om een antwoord te kunnen geven op de vraag van deze lezer heb ik de eerste vijf en de laatste aflevering van het Dreamschool-seizoen 2023 bekeken. Hierbij een paar invalshoeken en gedachten over of en zo ja, welke elementen in de aanpak van Dreamschool passen bij de progressiegerichte aanpak.

Competitie-stoplicht: competitie kan motivatieversterkend werken, maar normaliter ondermijnt het de kwaliteit van motivatie. In het pas verschenen boek Motivation Science illustreert Reeve dit aan de hand van een stoplicht-metafoor.

Gemiste progressiekansen. Zo is het nu eenmaal. Dit is de realiteit, en dus hoort het zo en blijft het zo. Uit die zinnen spreekt een perspectief dat ik associeer met gemiste progressiekansen. Er spreekt een evidentie uit, een soort gelaten ‘realisme’. De aanpak werkt niet, maar toch blijven we het doen. Een voorbeeld.

Moeten is geen vies woord. Het woord moeten heeft bij sommigen een negatieve connotatie. Moeten zou dan een indicatie zijn van een slechte motivatie. Vanuit dat perspectief is het niet goed als iemand zegt: ‘Ik moet zus en zo doen.’ Wanneer het woord ‘moeten’ een negatief stempel heeft, dan zijn mensen geneigd om te denken dat degene die dat woord gebruikt eigenlijk niet wil. Ik denk dat er niets mis is het het woord moeten en dat er zelfs voordelen zitten aan het juiste gebruik ervan.

Het twijfelachtige nut van reflecteren op jezelf, je opvoeding, je persoonlijkheid… Herinneringen ophalen aan opvoedsituaties en interpreteren hoe die opvoedsituaties gerelateerd zijn aan je huidige problemen. Nadenken over ‘wie je bent’ en ‘ hoe je in elkaar zit’. Ik vermoed dat dit soort reflecties beperkte waarde hebben en zelfs schadelijk kunnen zijn.

Strenge docenten creëren onwillige leerlingen. Ze bereiken daarmee precies het tegenovergestelde van wat ze pogen te bereiken. In een nieuw onderzoeksartikel van Paulmann en Weinstein (2023) beschrijven zij het effect van de intonatie waarmee de docent iets zegt tegen leerlingen.

Don’ts als je het druk hebt: wat kun je beter niet doen wanneer je erg veel te doen hebt en wanneer je ervaart dat je werkdruk hoog is? Het klinkt misschien vreemd, maar wat je in zo’n periode niet doet is zeker zo belangrijk als wat je wel doet.

Van typologiefixatie naar werkelijkheid. Lisa Feldman-Barrett nodigt in dit artikel iedereen, wetenschappers en niet-wetenschappers, uit om los te komen van typologiefixatie in de psychologie. Daarnaast pleit ze voor een alternatieve manier van denken over en bestuderen van psychologie. Ze zegt dat we op een andere manier naar de rol van de context in menselijk gedrag moeten kijken.

Voorwaardelijke achting: een meta-analyse van Haines en Schutte (2022). Voorwaardelijke achting, ook wel genoemd conditionele liefde, kent twee verschijningsvormen, negatieve en positieve voorwaardelijke achting. Het zijn beide specifieke vormen van een controlling opvoedstijl. In deze meta-analyse keken de onderzoekers naar de relaties tussen beide vormen en geintrojecteerde regulatie, zelfwaardering, depressieve symptomen en verbondenheid.

Je algemene causaliteitsoriëntatie verwijst naar hoe je zelf over het algemeen kijkt en functioneert: autonoom, gecontroleerd of onpersoonlijk. Mensen verschillen in hun algemene causaliteitsoriëntatie en het kan nuttig zijn om je te realiseren dat die verschillende oriëntaties bestaan. De zelfdeterminatietheorie beschrijft deze algemene causaliteitsoriëntaties.