Mijn docent heeft een statische mindset. Kroeper et al (2022) deden onderzoek naar waaraan studenten zeggen te merken dat hun docent een statische heeft. Immers, een docent kan van zichzelf vinden dat hij een groeimindset heeft, maar toch gedrag laten zien in de klas dat de studenten interpreteren alsof hij statische mindset overtuigingen koestert. Het blijkt dat wanneer een docent een statische mindset heeft, dit belemmerend werkt op de leerprestaties van kwetsbare studenten. Uit dit onderzoek blijkt dat studenten de volgende docentgedragingen interpreteren als een signaal van een statische mindset:

Mijn docent heeft een groeimindset. Kroeper et al (2022) deden onderzoek naar waaraan studenten zeggen te merken dat hun docent een groeimindset heeft. Immers, een docent kan van zichzelf vinden dat hij een groeimindset heeft, maar toch gedrag laten zien in de klas dat de studenten interpreteren alsof hij statische mindset overtuigingen koestert. En de mindset van de docent speelt een grote rol in de uiteindelijke leerprestaties van de studenten. Uit dit onderzoek blijkt dat studenten de volgende docentgedragingen interpreteren als een signaal van een groeimindset:

Dialoog: jij bent weer goed in andere dingen. Stel je bent mentor op een middelbare school en je bent in gesprek met een docent over de leerlingen in zijn klas. Jullie hebben het over hoe jullie de leerlingen kunnen ondersteunen in de dingen die ze lastig vinden. De docent vertelt je dat hij die leerlingen een beetje probeert te troosten, door te zeggen: ‘Het geeft niet dat je niet goed bent in het mijn vak, jij hebt weer aanleg voor andere dingen.’ Je vindt dit geen goede invalshoek van de docent en je wilt het niet onweersproken laten. Je ziet het als een kans om zijn overtuigingen ten positieve te beïnvloeden.

Boosting-interventies zijn erop gericht om de keuzes die mensen maken te beïnvloeden, zonder ze ergens toe te dwingen. Boosting-interventies zijn familie van nudges, maar zijn niet hetzelfde, zo beschrijft dit artikel van Rouyard et al (2022).

Wanneer er wrijvingen zijn in teams zijn leidinggevenden en teamleden vaak geneigd om te willen gaan praten over onveiligheid en gebrek aan vertrouwen. De gedachte is dan dat teamleden zich veilig moeten gaan voelen door te praten over de onveiligheid die ze ervaren. Vanuit progressiegericht denken maken we een teamsessie liever functioneel. Hier is een voorbeeld van de structuur van een functionele teamsessie.

De geen-klootzakkenregel is een bedacht door Robert Sutton en hij beschrijft deze regel in zijn boek The No Asshole Rule.

Vriendelijkheid is niet alleen prettig, het is ook functioneel. Een authentieke progressiegerichte mentale staat is er een van vriendelijkheid ten opzichte van anderen en ten opzichte van jezelf. Maar wat als je iemand helemaal niet aardig vindt of misschien zelfs een hekel aan iemand hebt? Kun je dan authentiek vriendelijk zijn?

Fouten bevatten vaak rijke informatie, waar we veel van zouden kunnen leren. Vaak is de informatie die we kunnen verwerven over fouten zelfs rijker dan informatie die we kunnen verkrijgen over successen, zo stelt Fishbach.

Leer je van je fouten? Wanneer iemand hoort ‘je hebt het fout!’ blijkt het juist moeilijk te zijn om te leren. In het nieuwe boek van Ayelet Fishbach beschrijft zij twee leer barrières bij fouten.

Sociale projectie is de menselijke neiging om hun eigen gedachten, voorkeuren en gedragingen te projecteren op anderen. Wanneer mensen met elkaar in gesprek zijn speelt sociale projectie vaak ongemerkt een rol. Mensen overschatten de overeenkomst tussen henzelf en anderen, die in vergelijkbare situaties zitten of vergelijkbare beslissingen moeten nemen als zijzelf. In bepaalde progressiegerichte gesprekken (zoals in ‘helpgesprekken‘) proberen we onze eigen gedachten, voorkeuren en gedragingen bewust buiten de interactie houden. Een van de redenen waarom dat in het begin onnatuurlijk voelt is vanwege sociale projectiemechanismen.