Een progressiegerichte interventie is de optimisme-vraag. Die vraag kan bijvoorbeeld zo geformuleerd worden: ‘Wat stemt je optimistisch dat verbetering mogelijk is?’ Als we deze interventie gebruiken, refereren we aan conditioneel optimisme in plaats van aan (zelf)genoegzaam optimisme (Romer, 2016).Klik hier om meer te lezen
Progressiegerichte taal is subtiel, omdat we ons realiseren dat subtiel verschillende woorden een groot effect kunnen hebben op je gesprekspartner en dus op hoe de dingen na het gesprek verder gaan. Een voorbeeld hiervan zijn de woorden ‘Ik wil’ en “Jij moet” en “Jij zult”. Wat denk je dat het effect is van dergelijke woorden op kinderen?Klik hier om meer te lezen
De afgelopen weken las ik het boek van La Guardia ‘Self determination theory in practice: how to create an optimally health care environment. La Guardia is onderzoeker met expertise in zelfdeterminatietheorie en de toepassingen ervan in gezondheidszorg en welbevinden. In het boek beschrijft zij hoe zij de principes van de zelfdeterminatietheorie benut in haar werk met cliënten met gezondheidsklachten. Ze heeft SDT-behandelingen ontwikkeld voor mensen die chronisch ziek zijn (kanker, diabetes, overgewicht, hart- en vaatziekten) en voor mensen bijvoorbeeld na een hartaanval proberen te herstellen en leven met de consequenties ervan.Klik hier om meer te lezen
Deze week rondde ik een incompany training progressiegericht leidinggeven af, met een klein groepje van zes leidinggevenden in een organisatie die werken met mensen met een beperking. Na afloop vroeg ik ze om een progressiegericht evaluatieformuliertje in te vullen. Een van de vragen op dat formuliertje is de volgende:
Zou je (kort) iets willen vertellen over wat de training je heeft opgeleverd?
Dit waren de antwoorden die de leidinggevenden noteerden:Klik hier om meer te lezen
Lesbezoeken door docenten onderling worden in veel onderwijsinstellingen gebruikt. In een grote onderwijsinstelling gebruiken de docenten nu een eenvoudig systeem van progressiegerichte lesbezoeken.Klik hier om meer te lezen
Als je je realiseert dat ieder mens de neiging heeft om informatie die bevestigt wat de persoon al gelooft eerder op te merken en meer gewicht toe te kennen, dan informatie die tegengesteld is aan wat de persoon gelooft, en je vindt dat fenomeen een risico voor jezelf en anderen, dan kun je bewust kiezen informatie tot je te nemen waar je aversie tegen voelt.Klik hier om meer te lezen
Docenten gebruiken de progressiegerichte aanpak op allerlei manieren in hun werk. Hier zijn wat voorbeelden van hoe zij dat doen.Klik hier om meer te lezen
Eisen stellen aan hoe je kind zich gedraagt past prima in een autonomieondersteunende opvoedstijl. Autonomie ondersteuning is immers niet hetzelfde als laissez-faire, alles goed vinden wat je kind wil en doet. (Realistische) hoge verwachtingen zijn zelfs, mits ze op een niet-autoritaire wijze worden besproken, goed voor het welbevinden van kinderen. Dat leren de onderzoeken in de zelfdeterminatietheorie ons.
Laatst vertelde een jonge vrouw, ik noem haar Lucia, me over haar voorbereidingen voor een koorauditie. Haar ervaring klinkt mij in de oren als iets dat ik noem “de relax-paradox”. Die paradox ziet er zo uit:
Lucia heeft geen zangervaring, maar heeft wel veel enthousiasme om zich bij een koor aan te gaan sluiten. Zingen vond ze altijd al leuk, hoewel ze nooit verder is gekomen dan wat eenvoudige liedjes bedenken om familiefeestjes mee op te vrolijken. Om zich te kunnen aansluiten bij het koor van haar keuze, moet ze auditie doen. En dus oefent Lucia zich suf. Ze begint met het leren van het nummer dat ze moet gaan zingen tijdens de auditie. Ze kent het principe van deliberate practice, dus ze oefent langzaam, noot voor noot, woord voor woord, zin voor zin. Op die manier lukt het haar 80% van het nummer foutloos te zingen. Dat is natuurlijk niet genoeg. Dus hoe krijgt ze die laatst 20% te pakken? Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Want, als je geen zangervaring hebt, waar begin je dan met verbeteren? Waar haal je de technieken vandaan, die je nog niet hebt? Lucia heeft het gevoel dat ze tegen haar plafond zit. Hartelijke mensen in haar omgeving zeggen:”Relax!” en “Werk niet zo hard” en “Ontspan” en “Zingen klinkt het mooist als je er plezier in hebt”. En zie daar, zo ontstaat wat ik noem: de relax-paradox.
Natuurlijk klinkt het veel beter als je ontspannen zingt. Maar hoe kan Lucia zich ontspannen als het zo moeilijk is wat ze probeert te doen? Lucia realiseert zich dat ze expert begeleiding nodig heeft. Bij gebrek aan een leraar, zoekt ze tips in de literatuur. Dit is wat ze vindt:Klik hier om meer te lezen
