Bij stap 4 van de CPW zeven stappen aanpak draait het om de progressie die al is bereikt. Hier kon je een nadere toelichting bij stap 1 vinden, hier bij stap 2 en hier bij stap 3. Het doel van stap 4 is om de cliënt te helpen zijn reeds bereikte progressie in beeld te krijgen. De focus van cliënten die een probleem hebben is vaak op wat er mis gaat en wat er niet lukt. Stap 3 helpt om een realistischer beeld te krijgen van de werkelijkheid door te kijken naar wat er al wel is. Bij deze stap vraagt de coach door totdat de cliënt concreet voor zich ziet welke progressie hij al heeft bereikt en wat al heeft gewerkt.
Voorbeelden van hoe de vragen bij stap 4 NIET klinken zijn:Klik hier om meer te lezen
Binnenkort verschijnt in het Tijdschrift voor Verzorgenden TvV een korte versie van het onderstaande artikel over cliëntgeleid zorg verlenen. Het artikel start zo:
Lieke, verzorgende bij Stichting MaasDuinen, had een drukke maar goede ochtend achter de rug. Haar werk leek er de laatste tijd wel leuker op geworden te zijn. Meneer Pieterse zei vanochtend nog tegen haar:”’t Was weer fijn hoe je me hielp vandaag”. En mevrouw Janse, die weinig meer kon zeggen, had haar een dankbare blik toegeworpen toen zij haar voorzichtig uit bed hielp, omdat ze meende te zien dat mevrouw a een stijve nek had.
“Wat werkt er toch zo goed de laatste tijd?”, dacht Lieke, terwijl ze de lunchroom binnenstapte om een hapje te gaan lunchen. Yvonne, haar lunchgenoot en verpleegkundige bij een andere organisatie, merkte op:”Waar zit jij zo over te peinzen?” Waarop Lieke antwoordde:”Ik zit na te denken over wat er zo goed werkt de laatste tijd, waardoor mijn cliënten zo tevreden zijn en ik met zoveel voldoening naar mijn werk ga”. Yvonne riep uit:”Dat zou ik graag willen weten! Wat doe jij wat zo goed werkt?” Lieke ging achterover zitten en zei:”Ik denk dat het iets te maken heeft met wat ik heb geleerd over belevingsgerichte zorg en progressiegericht werken.” Yvonne reageerde:”Ah, die trainingen zou ik ook wel eens willen volgen! Vertel eens, wat is dat eigenlijk, belevingsgerichte zorg en progressiegericht werken?”
Lees het hele artikel clientgeleide zorg verlenen lange versie
Wood et al. (in Handbook of competence and motivation) onderzochten welke effecten de mindsets van managers en teams van managers hebben op hun presteren en welbevinden.
Klik hier om meer te lezen
“Ik voel me op dit moment op mijn vakantie blij” versus “Ik voelde me tijdens mijn vakantie blij”. Geven deze twee zinnen hetzelfde aan over deze vakantie?
“Dat was geen slechte dag” versus “Dat was een fantastische dag”. Kun je uit deze twee zinnen afleiden hoe goed de dag werkelijk was voor de persoon?
Kahneman wijst erop dat dit niet het geval is. Noch in de eerste situatie, noch in de tweede situatie kun je stellen dat het over hetzelfde gaat. Wat zijn de verschillen?
Klik hier om meer te lezen
Dat is een vraag die je prima met “ja” mag beantwoorden. Het kan heel behulpzaam zijn om even door iemand, een coach, een vriend, een familielid, een vreemde, geholpen te worden als je er doorheen zit. Maar denk niet te snel dat je ziek bent en een externe bron nodig hebt om je ziekte te begrijpen en verhelpen. Het is realistisch om te vertrouwen op onze zelfredzaamheid. Mensen kunnen veranderen. Relatief snel zelfs. Het is realistisch om te geloven dat mensen de veerkracht hebben om hun problemen te boven te komen. Dat mensen over het algemeen zelf in staat zijn om hun problemen op te lossen. Dat we optimistisch kunnen zijn over onze eigen capaciteiten om met tegenslag om te gaan. Dat we onze capaciteiten kunnen ontwikkelen. Dat het zelfs beter werkt om onszelf te zien als gezonde, veerkrachtige mensen die met een lastig probleem te kampen hebben, dan onszelf te zien als zieke mensen die hulp nodig hebben van een expert. Er is niks mis met hulp vragen van anderen. Het is alleen niet zo dat je het zonder die hulp niet zou kunnen redden. De kans is groot dat je het zelf net zo goed of beter kunt oplossen. Wil je lezen waarom? Kijk dan hier:
Een pleidooi voor zelfredzaamheid
Carol Dweck’s boek Self Theories staat boordevol waardevolle informatie voor ouders, docenten, coaches en alle anderen die o.a. met jongeren en studenten werken. We hebben al veel aandacht besteed aan haar werk. In haar boek Self Theories schrijft ze onder andere over hoe meisjes die initieel goed presteren in wiskunde en wetenschapsvakken, een statische mindset kunnen ontwikkelen. Ze schrijft:
In reactie op de jarenlange negatieve stereotypering van meisjes (ze zijn minder slim dan jongens en minder goed in wiskunde dan jongens en dergelijke), hebben veel ouders en scholen het roer omgegooid en zijn ze meisjes uitbundig gaan prijzen over hoe slim en goed aan aardig ze zijn. De assumptie daarbij is dat het zelfvertrouwen van meisjes groeit wanneer zij ervan overtuigd zijn dat ze slim zijn en dat dit ze zal helpen om door te zetten wanneer ze met tegenslagen te maken krijgen. Slimme meisjes presteren het best op de lagere school, beter dan slimme jongens. En ze gedragen zich vaak beter, en krijgen daarvoor complimenten, zoals “You’re a star”.
Klik hier om meer te lezen
In dit stukje over “het plafond is het vertrekpunt” schrijf ik iets over het gericht verbeteren waar je zwak in bent. Dat kunnen mensen omdat ons brein plastisch is en heel goed in staat is om zich aan te passen aan de omgeving. Mensen die schade hebben opgelopen in hun brein, kunnen het principe van neuroplasticiteit benutten om progressie te boeken. In het boek The brain’s way of healing beschrijft Norman Doidge de stadia van neuroplastische heling. Hij heeft het liever niet over het woord “genezen”, maar prefereert het woord “verbetering”. Want in het brein is voortdurend verbetering mogelijk, terwijl sommige kapotte breindelen bijvoorbeeld niet zozeer genezen maar hun functie wel kan worden overgenomen door andere delen.Klik hier om meer te lezen
Bij stap drie van de CPW-zeven stappen aanpak draait het om het verhelderen van de gewenste progressie. Hier kon je een nadere toelichting bij stap 1 vinden en hier bij stap 2. Het doel van stap 3 is om de cliënt te helpen zijn gewenste progressie op een levendige manier te beschrijven. Het gaat hierbij om een gewenste toekomst, waarin de dingen lopen naar tevredenheid van de cliënt. Bij deze stap vraagt de coach door totdat de cliënt zijn gewenste progressie zodanig heeft geformuleerd dat hij spreekt in termen van zijn eigen positieve gedrag.
Klik hier om meer te lezen
Femke van Roozendaal stuurde me deze mooie mail:
Progressiegericht communiceren, dat kun je overal oefenen. Vooral ook door te luisteren. Ik hoorde een prachtig gesprek tussen twee kleine jongens. Dat wilde ik je niet onthouden.
Mijn zoontje uit groep 4 had afgesproken met een jongetje uit groep 3. Met ons drieën fietsten we naar huis.
Zoontje: “Zo joh, jij kunt echt al hard fietsen!”.
Vriendje, glimmend van trots: “Ja hè?!”.
Zoontje: “Ja! Wil je weten hoe je nóg harder kunt fietsen?”.
Vriendje: “Ja!”.
Zoontje: “Als jij rent, dan doe jij $%#$%#@%$&*^ met je benen” (hier kwam een uitleg die je alleen kunt begrijpen en onthouden als je 6 of 7 bent).
Vriendje, begreep het helemaal: “Ja…”.
Zoontje: “Als je datzelfde nou ook doet als je fietst, dan ga je nog harder”.
Vriendje vond het een goede tip en racete er op zijn kleine fietsje vandoor :-).
Ik herkende er een paar progressiegerichte interventies in. Zoals ‘mandaat vragen voordat je een tip geeft’, analyse van succesvolle dingen uit andere situaties en natuurlijk prachtige procesgerichte feedback :-).
Mooi.
“In mijn omgeving zie ik heel veel mensen die denken in termen van sterktes, talenten en aanleg. Mijn omgeving, overigens, is de middelbare school. Veel leerlingen zien hun vaardigheden bij verschillende vakgebieden als iets wat zij niet meer kunnen veranderen. Een vriend van mij, bijvoorbeeld, heeft geaccepteerd dat hij ‘niet goed is’ in woordjes stampen.’ Hij ziet dus woordjes leren als een niet ontwikkelbare zwakte. Het resultaat? Hij leert niet meer voor toetsen waarop woordjes gevraagd worden. Dat is precies het resultaat dat je bereikt wanneer je mensen erop wijst dat ze ergens wel of niet goed in zijn; ze denken dat ze ‘nou eenmaal zo zijn’ en proberen zich vervolgens niet op een andere manier te ontwikkelen. Maar juist de autonome ontwikkeling is datgene wat mensen ‘sterk’ maakt, en niet hun “aangeboren sterktes”.
Klik hier om meer te lezen