Een mooiere ‘C’… Gisteren was dag 3 van een van onze trainingsreeksen progressiegericht coachen in een heel klein groepje. De deelnemers startten de dag met een wandelgesprekje over bereikte progressie. ‘Welke (kleine) progressie heb je de afgelopen periode bereikt in iets dat belangrijk voor je is?’ Na de wandeling vertelde een van de deelneemsters, Arianne Laroo, een schoolopleider en geschiedenisdocent, het volgende inspirerende voorbeeld.

50 Progressievragen

De deelneemster had dit stukje gelezen, over 50 Progressievragen. Het idee om elke dag een progressievraag te beantwoorden sprak haar aan. Immers, wanneer je elke dag even kijkt naar je bereikte progressie ga je die bewust zien. Dat heeft een direct effect op hoe je je voelt, hoe je over je situatie denkt en op je vervolggedrag. Je wordt er wat optimistischer van en kijkt wat realistischer naar je eigen werkelijkheid. Je ziet niet alleen alles wat moeilijk en problematisch is, maar krijgt ook weer oog voor de dingen die goed hebben gewerkt en waarin je vooruit bent gekomen. ‘Alleen…hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf echt elke dag zo’n progressievraag stel?’ Dat vroeg deze deelneemster zich af. Ze heeft een drukke baan en vijf kinderen, genoeg te doen dus op een dag. Een focus aanbrengen op progressie schiet er dan heel makkelijk bij in. Ze bedacht er iets slims op.

Progressiespelletje

Het leek haar niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de rest van het gezin waardevol om zich bewust te worden van progressie. Dus maakte ze er een spelletje van tijdens het avondeten. Een progressiespelletje. Om de beurt mag een van haar kinderen een getal van 1 tot 50 kiezen. Zij leest dan de bijbehorende vraag voor en het kind mag die vraag dan beantwoorden, terwijl de rest van het gezin luistert en meeleeft. Zo krijgt ieder kind elke avond even positieve aandacht van de anderen. En elk kind wordt zich even bewust van iets leuks, goeds, positiefs dat er die dag is gebeurd. De jongste van de vijf kinderen is 7 jaar en de oudste is 15. Afgelopen week, toen de jongste aan de beurt was, koos die vraag nummer 2.

Welke kleine progressie heb jij bereikt vandaag?

Haar moeder las vraag 2 en stelde dit zevenjarige jongetje de volgende vraag: ‘Welke kleine progressie heb jij bereikt vandaag?’ Ze legde het woord ‘progressie’ maar even uit: waar ben je een beetje in vooruit gekomen? De moeder was wel benieuwd of deze vraag niet wat te moeilijk voor haar jongste was. Het is immers best een ingewikkeld concept, progressie, zo dacht de moeder. Haar zoontje dacht met een serieuze gezichtsuitdrukking heel lang na en de moeder dacht: ‘Ik geef hem maar even rustig de tijd’.

Een mooiere ‘C’

Na lang nadenken klaarde het gezichtje van haar zoon op. ‘Ik weet het!’ riep hij: ‘Ik kan een mooiere ‘C’ maken! Mijn ‘c’ had altijd een gek kringeltje eronder…alsof het een g was… ç.. maar vandaag heb ik geleerd om een mooiere ‘C’ te schrijven!’ Dat vonden de andere gezinsleden heel leuk om te horen en de moeder was verrast dat haar jongste dit zo kon benoemen.

Verbondenheid, autonomie, competentie

Via dit progressiespelletje aan het avondeten worden de psychologische basisbehoeften van alle gezinsleden vervuld. Elk kind mag zelf een nummertje kiezen en mag zelf bepalen wat hij wil vertellen in antwoord op de vraag. Ieder voelt zich daarmee autonoom. Iedereen luistert naar het positieve van de anderen, heeft aandacht en leeft mee. Daarmee voelen de gezinsleden zich verbonden met elkaar. En het beantwoorden van een progressievraag gaat samen met een gevoel van competentie. Er is immers iets goed gelukt, je bent vooruit gekomen of je hebt iemand geholpen.

Behoefte aan structuur

Structuur is een belangrijke voorwaarde voor het kunnen ervaren van autonomie, verbondenheid en competentie. Deze deelneemster realiseerde zich dat ze structuur nodig had om echt te gaan doen wat ze waardevol vond: aandacht besteden aan progressie. Ze maakte er een speelse structuur van, waar haar kinderen enthousiast van werden. Soms, als ze na een lange dag werken het wel eens vergeet te doen, helpen haar kinderen haar herinneren dat ze het progressiespelletje nog niet hebben gedaan.

Een mooiere ‘C’

Soms denken mensen wel eens dat jonge kinderen altijd al positief naar hun werkelijkheid kijken. Maar er zijn indicaties dat de negativiteitsbias al bij jonge kinderen te zien is en dat ook zij gevoeliger zijn voor het negatieve (ze zien het negatieve sneller en het heeft een sterker effect op ze dan het positieve). Ook voor hen werkt het goed om bewust te focussen op progressie.

Een mooiere ‘C’… wat een inspirerend verhaal vond ik dit! Ik ga vandaag met hernieuwde energie verder met mijn nieuwe boek: Progressiegericht opvoeden, mozaïek van mogelijkheden.