Ouders vragen zich vaak af hoe ze het beste kunnen omgaan met hun dertien jarige zoon of dochter. Ze gebruiken zinnen zoals ‘niet in beweging te krijgen’, ‘niet mee te praten’ en ‘komt niks uit’ om het gedrag van hun tieners mee te beschrijven. En ze zijn gefrustreerd omdat ze niet voelen dat ze tot hun kind doordringen.Klik hier om meer te lezen
In onze trainingen leidinggeven en coachen gaan deelnemers vaak ook nadenken over de manier waarop zij hun kinderen opvoeden. Een logisch gevolg, want de progressiegerichte manier van denken en handelen is net zo relevant voor werksituaties als voor privésituaties, en de relatie met onze naasten is waarschijnlijk voor de meesten nog belangrijker dan die met onze collega’s. In dit artikel adresseer ik daarom een aantal dimensies van progressiegericht opvoeden.Klik hier om meer te lezen
In de zelfdeterminatietheorie worden drie opvoeddimensies onderscheiden, die zowel de intrinsieke motivatie van het kind als de internalisatie van externe waarden en doelen stimuleren. Die drie dimensies zijn:
Eisen stellen aan hoe je kind zich gedraagt past prima in een autonomieondersteunende opvoedstijl. Autonomie ondersteuning is immers niet hetzelfde als laissez-faire, alles goed vinden wat je kind wil en doet. (Realistische) hoge verwachtingen zijn zelfs, mits ze op een niet-autoritaire wijze worden besproken, goed voor het welbevinden van kinderen. Dat leren de onderzoeken in de zelfdeterminatietheorie ons.
Ouders kunnen onafhankelijkheid in kinderen stimuleren door de nadruk te leggen op hun eigen meningen en hun eigen besluitvorming, onafhankelijk van de mening van hun omgeving en hun ouders.Is dat een goede manier om het welbevinden van het kind te versterken en de band tussen kind en ouders te versterken?
Welk type ouderlijke betrokkenheid leidt tot goede schoolprestaties? “Dit komend schooljaar wordt een belangrijk jaar voor mijn kind, want zijn cijfers van dit jaar gaan mede bepalen of hij zal worden toegelaten tot de universiteit waar hij graag heen wil”, vertelde een ouder mij laatst:”Wat kan ik, als zijn ouder, doen zodat dat hem gaat lukken?”
Doen waar je goed in wilt worden, wat bedoel ik daarmee? In plaats van tegen onze kinderen (en collega’s en onszelf) te zeggen dat we ‘moeten doen waar we goed in zijn’, pleit ik ervoor de boodschap te gaan uitdragen dat we ‘moeten doen waar we goed in willen worden’. Wat is het verschil?Klik hier om meer te lezen
In deze post schreef ik over de misvatting dat iemand onder druk zetten een effectieve manier is om die persoon op termijn autonoom gemotiveerd te laten raken. Als iemand al autonoom gemotiveerd wordt voor de activiteit, dan zal het ondanks de eerdere druk zijn en niet dankzij. Dus wat is een goed alternatief?
Ouders vinden het over het algemeen helemaal niet leuk om hun kind onder druk te zetten. Maar soms is het nodig, denken ze. Dat ik je onder druk zet, is voor je eigen bestwil. Klopt dat?