In onze trainingen leidinggeven en coachen gaan deelnemers vaak ook nadenken over de manier waarop zij hun kinderen opvoeden. Een logisch gevolg, want de progressiegerichte manier van denken en handelen is net zo relevant voor werksituaties als voor privésituaties, en de relatie met onze naasten is waarschijnlijk voor de meesten nog belangrijker dan die met onze collega’s. In dit artikel adresseer ik daarom een aantal dimensies van progressiegericht opvoeden.Klik hier om meer te lezen

In de zelfdeterminatietheorie worden drie opvoeddimensies onderscheiden, die zowel de intrinsieke motivatie van het kind als de internalisatie van externe waarden en doelen stimuleren. Die drie dimensies zijn:

Klik hier om meer te lezen

Als leerlingen de perceptie hebben dat ze de docent een controlerend klimaat schept in de klas, dan kunnen ze op verschillende manieren reageren.Klik hier om meer te lezen

Hoewel het onderzoek consequent laat zien dat een controlerende lesstijl negatieve consequenties heeft voor het leren, presteren, psychologische welbevinden en de fysieke gezondheid van leerlingen, hebben sommige docenten overtuigingen die toch leiden tot het adopteren van een autoritaire lesstijl.

Klik hier om meer te lezen

Hoe kunnen ouders, leidinggevenden, coaches en docenten de psychologische basisbehoeften van hun kinderen, medewerkers, cliënten en leerlingen vervullen? Hier zijn enkele voorbeelden van concrete gedragingen die de psychologische basisbehoeften van de ander vervullen:
Klik hier om meer te lezen

Wil je even helpen en daarbij kans maken om twee nieuwe boeken te winnen?
Wij merken vaak het volgende: veel mensen die kennis hebben gemaakt met progressiegericht werken zijn er erg enthousiast over. Maar progressiegericht werken is bij veel mensen nog onbekend. Wat zou jij zeggen over progressiegericht werken tegen iemand die de aanpak nog niet kent? Wat zou volgens jou voor die persoon een goede reden kunnen zijn om de aanpak te leren kennen?
We willen een lijst maken van redenen om kennis te maken met progressiegericht werken en vragen daarbij om jouw input.
REDENEN OM KENNIS TE MAKEN MET PROGRESSIEGERICHT WERKEN

1. ….(stuur jouw reden in en we voegen hem toe aan deze lijst)
2. Zeer nuttige methode/aanpak, de training bij Coert & Gwenda heeft me veel gebracht als trainer! Dank. Wat voor mij een ultieme eye-opener was (en dus goede reden), is dat je om progressie te maken; je niet hoeft te graven (en graven en graven) naar de oorzaak van wat je wil veranderen, maar dat het juist heel motiverend werkt om te kijken naar de gewenste progressie, en kiest wat (al) wel werkt. Sindsdien realiseer ik me dat alles ‘work in progress’ is. Het is een continuum.” – Roel van Alphen
3. “Voor opvoerders/docenten: plezier krijgen in opvoeden en/of lesgeven door gebruik te maken van de groeimindset en autonomieondersteuning.Voor leidinggevenden: tools ontwikkelen om enthousiasme en motivatie aan te wakkeren en medewerkers te stimuleren om zichzelf en het team verder te ontwikkelen.” – Adriaan Wisse
4. “Een goede reden voor iemand om kennis te maken met progressiegericht werken is: Energie krijgen door anderen te bevragen en op weg te helpen in de richting van hun eigen doelen” – Aad Schoenmakers
5. Ik adviseer je om het niet te doen want:;
   – Het is verslavend
   – Het kan je wereld op z’n kop zetten
   – Je gaat last krijgen van het Dunning Kruger effect
   – Je kan niet meer terug.
   Mocht je mijn advies in de wind slaan: gelijk heb je. Want progressiegericht werken is leerzaam, luchtig, energiegevend en snel toepasbaar. Met positieve resultaten voor je (werk)omgeving en jezelf. Wetenschappelijk goed onderbouwd en je kan erin blijven doorleren. Karin Groen
6. Je kunt blijven werken vanuit je ‘comfort’-zone, waarbij je eerst de oorzaken van weerstanden/problemen denkt te moeten achterhalen…. Maar je kunt ook een kleine stap maken naar de ‘Kom Voort’-zone om vooruit te komen met een doel in je leven. Een te grote stap zetten uit je comfortzone kan een gevoel van OMG (Oh My God) geven. Terugval in de comfortzone kan het gevolg zijn. Progressiegericht werken brengt je al strechend een stap verder. – Yildiz Gecer
7. Empoweren, zelfregieversterkend werken, dat is bijna altijd de kern van de (re-integratie)-trainingen die ik verzorg. De progressiegerichte aanpak biedt daarbij inspiratie voor een heldere visie en tools voor een concrete aanpak. De belangrijkste elementen zijn denk ik de volgende. – Als er problemen op te lossen zijn of doelen te bereiken dan beginnen mensen zelden eigenlijk nooit nul, altijd is er al iets wat een basis geeft van waaruit je verder kunt werken. Dit in kaart brengen geeft vertrouwen, moed, werkt als een opsteker. – Mensen hebben vaak veel meer oplossingen voorhanden dan zij (en ik als trainer) zich realiseren. Eigen oplossingen werken vaak het best. Daarop vertrouwen draagt bij aan de eigenwaarde en het oplossend vermogen van de deelnemers aan mijn trainingen. En het zorgt ervoor dat ik kan werken vanuit mijn favoriete rol: die van facilitator in plaats van deskundige. – Het is beter een doel te bereiken in vele kleine stappen dan met één grote sprong je benen te breken. Schijnt een Afrikaans spreekwoord te zijn maar zou ook kunnen zijn ontleend aan de progressiegerichte aanpak. Heel helpend: een doel vertalen naar kleine acties, concrete tussenstappen die te doen voelen! – Hermien Auf der Haar
8. De progressiegerichte aanpak is een aanrader, omdat het praktisch is, nuttig kan zijn voor iedereen en het is ook nog leuk om te doen! Dat de cliënt zelf de regie heeft en door eigen ideeën een stapje verder komt, werkt zowel voor hem of haar als voor mij heel motiverend. Karin Verheij

Onder de inzenders verloten we de volgende twee nieuwe boeken!

1. Hersenvitaminen, meer succes met de groeimindsetmix
2. Kiezen voor progressie, de psychologie van vooruitgang

Progressiegerichte interventies vervullen psychologische basisbehoeften. Ieder mens blijkt drie psychologische basisbehoeften te hebben: de behoefte aan competentie, autonomie en verbondenheid. Als deze basisbehoeften worden vervuld, dan gaat dat samen met een hoge kwaliteit van motivatie bij de persoon. In progressiegerichte gespreksvoering worden deze drie psychologische basisbehoeften vervuld. Hoe?Klik hier om meer te lezen

Organisaties waarin de progressiegerichte aanpak succesvol en door de hele organisatie heen wordt benut hebben een progressiegerichte test-and-learn benadering gekozen, in plaats van een defectgerichte plan-and-implement benadering. Wat is het verschil tussen die twee benaderingen?

Dysvik en Duvaas (2014) geven drie praktische implicaties van zelfdeterminatietheorie voor de aanpak van ontwikkelingsactiviteiten zoals trainingen. Die drie praktische implicaties zijn deze:

1. Neem de perceptie van medewerkers als uitgangspunt. Zorg ervoor dat de medewerkers de training ervaren als van hoge kwaliteit en goed gestructureerd. Zorg dat medewerkers de relevantie van de inhoud van de training voor hun werk zien (Dysvik en Durvaas, 2008).
2. Zorg dat de ontwikkeling en training vanuit de individuele behoefte van de medewerker wordt vormgegeven. Dat kan via feedback, mentoring, job rotation, persoonlijke ontwikkelactiviteiten en training. Zorg voor autonomie-ondersteuning door een duidelijke rationale te geven waarom de taak en het gewenste gedrag belangrijk is en hoe training daaraan kan bijdrage. Zorg voor een werkrelatie met de medewerker die gekenmerkt wordt door keuzemogelijkheden en flexibiliteit (in plaats van controle en druk). Leg uit waarom de training plaatsvindt, geef een duidelijke en goede onderbouwing en help elke deelnemer de inhoud van de training te relateren aan zijn bestaande kennis en relevantie voor zijn eigen werk.
3. Zorg dat de ontwikkelactiviteiten congruent zijn met alle andere HR-instrumenten en met de stijl van leidinggeven. Zorg voor een stijl van leidinggeven waarin de drie basisbehoeften van mensen op de werkplek worden vervuld (autonomie, competentie en verbondenheid). Dat is niet alleen een voordeel ten aanzien van de effectiviteit van de training, maar ook een voordeel voor het algemeen welbevinden van medewerkers in hun werkomgeving.

In dit stukje schreef ik over inwendig protest bij verplichte deelname aan een training. Interessant in dat licht is het longitudinaal onderzoek van Becker, McEvany en Kortunbruck (2010) waaruit het volgende blijkt. Als mensen meedoen met een training vanuit een gecontroleerde motivatie (beloning of straf of druk om mee te doen) kan dit op korte termijn de inspanning en het doorzettingsvermogen intensiveren, maar resulteert dit op langere termijn in slechtere trainingsresultaten en slechter trainingsrendement. Verplichte deelname aan trainingen hangt dus samen met slechte leerresultaten.

In dit stukje schreef ik iets over de onafhankelijkheidsparadox. Dat is ook relevant voor autonoom functioneren op het werk. Autonoom functioneren op het werk is niet hetzelfde als alles alleen en onafhankelijk van anderen willen doen. Klik hier om meer te lezen