Kill your darlings
Mijn nieuwe boek is er bijna! Heel binnenkort ga ik een proefboek laten maken via Printing on Demand bij Centraal Boekhuis en als dat er goed uit ziet is hij te koop. Begin september schreef ik dit stukje om te reflecteren op het proces van het schrijven van het boek. Sinds die tijd zijn er weer nieuwe reflecties ontstaan.
Het belang van feedback
Voor veel van mijn boeken werkte ik samen met een hele prettige uitgever. Deze uitgever schreef me niets voor, maar ondersteunde me in de manier waarop ik de inhoud voor het voetlicht bracht. Het voordeel daarvan was onder andere dat ik proefhoofdstukken kon opsturen en daarop feedback kreeg waarmee ik het hoofdstuk gericht kon verbeteren. Voor dit nieuwe boek wilde ik graag leren het hele proces zelf te doen. Van het bedenken van het idee voor het boek, tot de titel, de cover, de lay out in Indesign, de prijs, de achterflaptekst, de manier van uitgeven en ga zo maar door. Dat bracht weer andere voordelen en moeilijkheden met zich mee dan bij het werken met een uitgever het geval is, zo heb ik ervaren. Wat me nu erg goed is bevallen is dat ik oncompromisloos ben ten aanzien van de inhoud en ten aanzien van mijn gekozen schrijfstijl. Of het een inhoud is die mensen aanspreekt en of de schrijfstijl mensen aanspreekt moet ik maar afwachten en dat is best eng. Toch overheerst het bevrijdende gevoel dat je helemaal zelf bepaalt wat je schrijft op een manier waarvan je gelooft dat het een waardevol is. Een geluid dat het waard is om gehoord te worden in deze tijd.
Het lukt mij niet om een boek helemaal zonder feedback te schrijven. En dan heb ik het eigenlijk niet eens over de spelfouten (hoe belangrijk het ook is dat iemand je spelfouten eruit haalt). Ik heb het over feedback die verder gaat dan spelfouten. Ik ga mijn zinnen namelijk logisch vinden, zie het niet meer als ik te grote stappen neem, en lees over mijn fouten heen. Daarom heb ik mijn ouders en mijn kinderen gevraagd om het boek te lezen. En daarnaast is een redacteur door alles heen gegaan. De feedback die ik van hen allen kreeg was cruciaal en onontbeerlijk. Het was prettig om te horen als ze iets begrepen en interessant vonden. Het was nog ‘prettiger’ om te horen dat ze bepaalde stukken niet begrepen of niet interessant vonden. Feedback zoals ‘ik snap dit niet’ of ‘wat complex zeg’ of ‘hier haak ik af’ geeft voor mij de plek aan waar verbetering nodig is. Met dergelijke feedback kan ik kiezen hoe ik die verbetering vorm geef. Zonder die feedback was mijn boek nu waarschijnlijk trouwens 280 pagina’s dik geworden. En dat brengt me op mijn tweede reflectie.
Kill your darlings
Het uiteindelijk boek is 220 pagina’s. Het interessante is dat onder de 60 pagina’s die ik heb geschrapt, vooral de pagina’s zitten waarin ik onderwerpen behandel die een sterke emotionele respons in me oproepen. Zo bevatte het hoofdstuk over de groeimindset 30 pagina’s waarin ik fulmineerde tegen de statische mindset overtuigingen. Mijn proeflezers vonden de teksten, die ik met zoveel emotie had geschreven, langdradig en saai. Hoewel dat even slikken was, was ik tegelijkertijd erg blij met die feedback. Ik was zelf namelijk al niet tevreden over dat enorm dikke hoofdstuk, maar alles was ZO belangrijk om gezegd te worden. Door van die 30 pagina’s eerst 2 pagina’s te maken en vervolgens daaruit slechts 1 alinea over te houden, leest het hoofdstuk nu echter veel beter. De kern ervan komt nu tot zijn recht: hoe we in een progressiegesprek een groeimindset kunnen stimuleren bij onszelf en onze gesprekspartner. Ik ben een betere schrijver wanneer ik met enige distantie kan schrijven over het betreffende onderwerp. Kill your darlings.
Het Ikea-effect
En dan de derde reflectie. Het is geweldig om iets te creëren! Iets maken dat je interessant en belangrijk vindt, is een hele goede manier om je eigen psychologische basisbehoeften te vervullen. Je voelt je autonoom, omdat je er helemaal achter staat wat je maakt. Je voelt je verbonden, want er zijn mensen om je heen die het ook interessant en waardevol vinden wat je aan het maken bent en die er graag aan bijdragen. En je voelt je competent, want je maakt iets waartoe je je in staat voelt. Dat geeft de perceptie dat je betekenisvol bezig bent. Het doet me ook denken aan het IKEA-effect. Ik speel alweer met gedachten voor een volgende creatie. Een Engels boek schrijven bijvoorbeeld.