Frisse progressiegerichte start

Frisse progressiegerichte start maken zo na de zomervakantie, waarbij je het ontspannen vakantiegevoel een beetje behoudt in de werkweken die voor je liggen. Deze week zeiden meerdere deelnemers aan onze training progressiegericht leidinggeven en coachen me dat ze daar naar willen streven. Hier zijn een paar manieren die behulpzaam kunnen zijn om een frisse progressiegerichte start te maken na de zomer.

Waar ben ik tevreden over?

Hoewel het misschien tegen-intuïtief voelt kan het heel goed werken om nu al jezelf de vraag te stellen: ‘Terugkijkend op deze eerste paar werkdagen na de zomervakantie, waar ben ik vooral tevreden over?’ Door deze vraag te beantwoorden kom je er in een heel vroeg stadium nadat je weer bent begonnen met werken achter wat goed voor je werkt om met voldoening en plezier aan het werk te zijn. Het beantwoorden van de vraag kan je ook optimistisch stemmen dat er, ondanks dat er misschien in korte tijd weer enorm veel op je af is gekomen, toch ook positieve aspecten zitten aan hoe je bent gestart. Wat heb je gedaan dat je voldoening gaf? Wat deed je dat goed werkte? Hoe kun je dat wat goed werkte blijven benutten de komende weken?

Wat gaf me energie?

Voortbordurend op de vorige vraag kan het ook heel nuttig zijn om te reflecteren op de vraag: ‘Wat gaf me de afgelopen dagen energie?’ Mensen krijgen energie van dingen die ze interessant en leuk vinden om te doen, maar ook van dingen die ze waardevol en belangrijk vinden om te doen. Als je analyseert van welke werkzaamheden en activiteiten je de afgelopen dagen energie hebt gekregen informeer je jezelf over wat voor jou interessant en belangrijk is in je werk. Door dat heel concreet voor ogen te hebben kun je zorgen dat je ook de komende dagen en weken tijd en aandacht besteedt aan die dingen.

Waaraan zou ik merken…

Een toekomstprojectievraag helpt bij het formuleren van kleine, haalbare en concrete progressie. Die vraag klinkt bijvoorbeeld zo: ‘Stel het is de laatste werkdag voor de herfstvakantie en ik kijk tevreden terug op de afgelopen periode. Waar ben ik dan tevreden over? Wat heb ik dan bereikt? Hoe is het me dan gelukt om goed met mijn werk om te gaan?’ Het werkt het beste wanneer je je antwoorden formuleert in termen van je eigen positieve concrete gedrag; wat zie je jezelf doen en wat kunnen anderen zien en merken dat je doet?

Structuur aanbrengen

Goede voornemens blijken zich makkelijker te vertalen in daadwerkelijke actie wanneer je een bepaalde structuur bedenkt. Een wekelijkse progressiewandeling afspreken met een collega, is een voorbeeld van een dergelijke structuur. Of in een teamoverleg even aan de hand van een progressievraag reflecteren op betekenisvolle onderwerpen voor het team. Of een progressiedagboek bijhouden. Die structuur kan dus allerlei verschillende vormen aannemen en het werkt het beste wanneer je de vorm kiest waar je echt achter staat.

Focustijd

Een positieve innerlijke werkbeleving is erg gebaat bij focustijd. Tijd waarin je kunt inzoomen op een activiteit die een beroep doet op je creativiteit, op diep nadenken, diep leren, rustig doorwerken aan iets dat concentratie vergt. Die focustijd schiet er zo snel bij in wanneer je probeert om alle ballen in de lucht te houden. Maar focustijd is essentieel om progressie te boeken ten aanzien van de onderwerpen die er echt toe doen en is essentieel om positieve gedachten, gevoelens en motivatie te hebben en houden voor je werk. Focustijd dient zich niet vanzelf aan, ook daarvoor is structuur aanbrengen onontbeerlijk. Elke dag een bepaalde tijd niet bereikbaar zijn en op een rustige plek focussen op een onderwerp blijkt een goede manier te zijn om plezier te houden in je werk.

Pauzetijd

Pauzes nemen is niet iets om je schuldig over te voelen, het is eerder andersom: als je geen pauze neemt wordt de kwaliteit van je werk slechter en wordt je steeds minder productief en creatief. Laatst hoorde ik dat Phd-ers van verschillende universiteiten en vakgroepen in een Zoom-sessie samen werken en pauzes nemen. Ze delen hun dag in blokjes van een half uur in, hebben per half uur een klein doel waaraan ze gaan werken en na dat half uur strekken ze hun benen en nemen ze even samen pauze. Vervolgens werkt iedereen weer een half uur door en na een paar van dergelijke rondes nemen ze een iets langere pauze waarin iedereen gaat wandelen. Deze Phd-ers wonen in verschillende steden en zelfs in verschillende landen en hun onderzoeken staan helemaal los van elkaar. Onderzoek doen kan best een solitaire aangelegenheid zijn. Door zo samen hun werkdagen te structureren voelen ze zich verbonden, boeken ze progressie, focussen ze en voorkomen ze dat ze maar door en door werken, want ze nemen geplande pauzes.