Ik hoor je zeggen…
Ik hoor je zeggen dat…. Die zin wordt door veel mensen gebruikt en de intentie daarbij is vaak goed. Men probeert aan te sluiten bij wat de ander vindt en denkt en voelt. Toch kleven er nadelen aan deze zin.
Door mijn oren
Wanneer je op je gesprekspartner reageert met ‘Ik hoor je zeggen dat…’ vraag je van die persoon om zich te verplaatsen in wat jij hoort. Je neemt daarmee afstand van wat hij zegt, er wordt als het ware vanaf een afstandje geluisterd naar het perspectief van de persoon. In plaats van erkenning en begrip loop je het risico dat de persoon zich juist beoordeeld en geanalyseerd voelt. Het gaat om wat jij hoort, in plaats van om wat hij zegt.
Onecht
Een tweede risico dat de zin ‘Ik hoor je zeggen dat…’ met zich meebrengt is dat het over kan komen als trucje. De persoon die de zin gebruikt heeft misschien geleerd dat dit zo hoort en past het toe zonder dat hij echt hoort wat de ander zegt. Het is dan meer een opmaat voor het uiteenzetten van zijn eigen mening.
Zelfbewust
‘Ik hoor je zeggen dat…’ kan zelfbewuste emoties creëren bij de ander. Doordat hij door jouw oren naar zichzelf moet luisteren wordt hij zich bewust van zichzelf. Dat leidt hem af van de inhoud die hij op dat moment naar voren aan het brengen was en verlegt zijn aandacht naar zichzelf. Hij gaat zichzelf, en jou misschien ook wel, beoordelen.
Ik zie dat…
Eenzelfde soort nadelen kleven er aan zinnen als ‘Ik zie dat je fronst…’ of ‘Ik zie dat het je raakt…’ Nu moet de persoon door jouw ogen naar zichzelf gaan kijken, wat gepaard gaat met dezelfde afstand als wanneer hij door jouw oren naar zichzelf moet luisteren.
Aansluiten
In progressiegerichte gespreksvoering sluit je aan op het perspectief van de ander zonder jezelf ertussen te plaatsen. Hier kun je meer lezen over het aansluiten op het perspectief van de ander en hier over erkennen en samenvatten.
5 Reacties
Wat ik ook een nare opmerking vind:
Als je je kwetsbaar opstelt dat iemand reageert met: ´heb je hier hulp bij?´ Terwijl mijn doel op zo´n moment is om even door de ander ´gezien en gehoord te worden´. Hiermee voel ik dan een grote afstand en krijg ik zelfs een schuldgevoel: kennelijk ´overbelast ik de ander; Wat ik vertel is zo negatief/heftig dat alleen maar professionele hulp hiervoor geschikt is´. Terwijl juist even ´verbondenheid´ voelen door erkenning en luchtigheid (logisch dat dit moeilijk is) kan al voldoende kan zijn om weer wat veerkracht te hebben..
Ja die uiting kan een probleeminducerend effect hebben, zo wordt de situatie ernstiger ipv hanteerbaarder
Dat is inderdaad het effect. en averechts van wat je wil bereiken, door iets te delen. Dank je!
Een variant erop is: ik hoor wat je zegt… Ik heb twee leidinggeven gehad die dit regelmatig zeiden en dat met name in de meer beladen gesprekken. Vaak in situaties waarbij meningen, argumenten en gevoelens uitgewisseld worden. Het komt op mij over als: ‘ik hoor je, maar daar blijft het bij, iets anders vind ik belangrijker. Iemand hoort je, maar lijkt het niet empathisch in zich op te nemen of wil/kan zich niet op gevoelsniveau afstemmen. Ik voelde me in dit soort situaties nooit echt serieus genomen.
Ja, inderdaad, dat is een variant die vaak ook niet goed werkt en een soort opmaat is om de eigen mening erdoor heen te blijven drukken