Hier zijn 14 ontwerpcriteria voor een progressiegerichte lesaanpak. Aan de hand van deze ontwerpcriteria kun je een les die je gaat geven vormgeven. Je kunt ook voor een bestaande les onderzoeken of en hoe je deze ontwerpcriteria al hebt benut en/of nog meer zou kunnen benutten.Klik hier om meer te lezen
Deze week was ik in gesprek met een organisatie die een progressiegerichte leercontext wil creëren.
In dit artikel schreef ik over groeimindsetculturen, die vooral in Oost-Azië gezien worden. Hoe mensen reageren op feedback wordt onder andere beïnvloed door de cultuur waarin ze opgroeien. De invloed van feedback op de motivatie van een individu wordt gemedieerd door hun perceptie van zichzelf, die op zijn beurt wordt beïnvloed door de culturele context (Hohjin Im, University of Washington).Klik hier om meer te lezen
In 2016 verscheen mijn boekje Hersenvitaminen, meer succes met de groeimindsetmix. Hier is een stukje uit dat boek dat gaat over het kiezen van doelen die werken, dus doelen waarmee je vooruit komt.
In onze trainingen leidinggeven en coachen gaan deelnemers vaak ook nadenken over de manier waarop zij hun kinderen opvoeden. Een logisch gevolg, want de progressiegerichte manier van denken en handelen is net zo relevant voor werksituaties als voor privésituaties, en de relatie met onze naasten is waarschijnlijk voor de meesten nog belangrijker dan die met onze collega’s. In dit artikel adresseer ik daarom een aantal dimensies van progressiegericht opvoeden.Klik hier om meer te lezen
Docenten gebruiken de progressiegerichte aanpak op allerlei manieren in hun werk. Hier zijn wat voorbeelden van hoe zij dat doen.Klik hier om meer te lezen
Progressieverwachting. Als een medewerker gedrag laat zien dat niet de bedoeling is (grensoverschrijdend, schadelijk gedrag) of als de medewerker gedrag niet laat zien dat wel de bedoeling is, dan kan sturen aan de orde zijn. Het formuleren van de progressieverwachting is een kernonderdeel van progressiegericht sturen.
| Trainingen Progressiegericht Werken |
Deliberate practice is een specifieke manier van oefenen, die ten grondslag ligt aan toppresteren. Maar hoe behoudt je je autonome motivatie tijdens deliberate practice, als je dus steeds oefent wat je nog niet makkelijk afgaat?
In de jaren 80 was de conceptualisatie van Achievement Goals als volgt: de redenen en doelen die individuen hebben als zij gedrag vertonen om iets te bereiken. Er werden twee soorten doelen onderscheiden: taakgeoriënteerde doelen en egogeoriënteerde doelen.
Is het verstandig om in de klas een competitief klimaat te creëren? Of is het beter om een klassenklimaat te creëren waarin er een focus is op meesterschap, dus op beter worden in de taak en op leren? En hoe meet je dan wat beter is?