Neuroplasticiteit kan op verschillende niveaus worden bestudeerd, namelijk op het niveau van observeerbare gedragsmatige veranderingen, corticale kaarten, synaptische organisatie, fysiologische organisatie, moleculaire structuur en mitosis. Een korte introductie in elk van die manieren (Fundamentals of human neurospychology, Kolb).
Observeerbare gedragsmatige veranderingen
Het leren en onthouden van nieuwe informatie gaat samen met een verandering in de cellen van het zenuwstelsel. Een voorbeeld? Mensen die een speciale bril dragen waarmee de wereld letterlijk op zijn kop wordt gezet, zijn een paar dagen helemaal van slag in hun gedrag. Ze kunnen de normale alledaagse handelingen, zoals tandenpoetsen, niet meer goed uitvoeren. Maar, binnen enkele dagen kunnen ze weer normaal functioneren en leren ze de wereld zo te zien dat ze weer complexe taken kunnen verrichten (zoals skiën). Deze gedragsveranderingen blijken gepaard te gaan met veranderingen in bepaalde regio’s van het brein. In het geval van de bril die de wereld op zijn kop zet gaat het om veranderingen in onder andere de premotor cortex, de posterior parietal cortex en de visuele cortex. Het lijkt erop dat de mogelijkheid voor deze aanpassingen in de verbindingen al aanwezig zijn in het brein. Als dat inderdaad zo is, gaat het er om de efficiency van deze verbindingen te versterken en zodat deze nieuwe verbindingen sterker worden dan de oude verbindingen waar het brein al efficiënt in is geworden. Breinplasticiteit kan dus worden bestudeerd op het niveau van observeerbare gedragsveranderingen. Klik hier om meer te lezen
Twee vaardigheden waarvan mensen snel geneigd zijn te denken dat ze onontwikkelbaar zijn, zijn absoluut gehoor en wiskunde. Absoluut gehoor ‘heb’ je (of niet) en je wordt ermee geboren is dan de gedachte. Hetzelfde geldt voor wiskunde; je hebt wiskunde-genen of je niet.
Klik hier om meer te lezen
Momenteel lees ik het boek The psychology of change, life contexts, experiences and identities van Reynolds en Branscombe. In dit boek wordt een overtuigend argument uiteengezet dat het bestaan van de zogenaamde plastische persoonlijkheid aantoont.
Momenteel lees ik het boek van Alva Noë getiteld “Out of our heads”. Het is een boek dat poogt bestaande assumpties over het bewustzijn omver te werpen. Wat zegt Alva Noë?
Hij stelt dat de empirische wetenschap naar ons bewustzijn er klakkeloos vanuit gaat dat het probleem dat de wetenschap moet oplossen is om te gaan begrijpen hoe bewustzijn ontstaat in het brein. Dat bewustzijn ontstaat in het brein wordt niet ter discussie gesteld. Alva Noë vermoedt dat de reden dat we in alle jaren dat onderzoek is gedaan naar ons bewustzijn niet verder zijn gekomen met het antwoord op de vraag hoe ons bewustzijn ontstaat komt door deze onbekritiseerde assumptie dat ons bewustzijn ontstaat en te vinden is in ons brein.
Klik hier om meer te lezen
In dit stukje over “het plafond is het vertrekpunt” schrijf ik iets over het gericht verbeteren waar je zwak in bent. Dat kunnen mensen omdat ons brein plastisch is en heel goed in staat is om zich aan te passen aan de omgeving. Mensen die schade hebben opgelopen in hun brein, kunnen het principe van neuroplasticiteit benutten om progressie te boeken. In het boek The brain’s way of healing beschrijft Norman Doidge de stadia van neuroplastische heling. Hij heeft het liever niet over het woord “genezen”, maar prefereert het woord “verbetering”. Want in het brein is voortdurend verbetering mogelijk, terwijl sommige kapotte breindelen bijvoorbeeld niet zozeer genezen maar hun functie wel kan worden overgenomen door andere delen.Klik hier om meer te lezen
Neuroplasticiteit kan op verschillende niveaus worden bestudeerd, namelijk op het niveau van observeerbare gedragsmatige veranderingen, corticale kaarten, synaptische organisatie, fysiologische organisatie, moleculaire structuur en mitosis. Een korte introductie in elk van die manieren (Fundamentals of human neurospychology, Kolb).