Progressiegerichte professionals laten merken dat zij het perspectief van de gesprekspartner serieus nemen en er nieuwsgierig  naar zijn. Via oplossingsgerichte samenvattingen en vragen onderzoeken zij het perspectief van de gesprekspartner. Als de professional oprecht aansluit voelt de gesprekspartner zich erkent, waardoor er goede samenwerking tot stand komt in het gesprek. Maar soms gaat er iets mis met het erkennen. De professional probeert wel te erkennen, maar de ontkenning is te horen in de erkenning.
Bijvoorbeeld:  “Op zich begrijp ik wel wat je zegt,…..” Nog voordat de professional het woord “maar” heeft geuit, dat ongetwijfeld na de komma volgt, heeft de gesprekspartner al in de gaten dat er van echte erkenning geen sprake is. De erkenning is een opmaat voor de ontkenning.
Gesprekspartners voelen feilloos aan of de erkenning en aansluiting oprecht gemeend is, of dat die eigenlijk een ontkenning is van het perspectief van de gesprekspartner. Het zit hem in de woorden, zoals in de voorgaande voorbeeldzin. Het zit hem ook in de toon. Is de toon aarzelend, stellend, streng? Dan komt de erkenning over als ontkenning. Heeft de zin een “verongelijkt ritme”? Ook dan komt de erkenning over als ontkenning. Een verongelijkt ritme is lastig schrijvend duidelijk te maken. Kun je je voorstellen hoe een verongelijkt ritme klinkt?
Oprecht aansluiten komt voort uit oprechte onderzoekende gedachten. Bijvoorbeeld dit soort gedachten:

  • Ik ben benieuwd wat deze gesprekspartner voor ogen heeft
  • Deze gesprekspartner zegt dit vast niet zomaar
  • Wat zou er belangrijk zijn voor deze gesprekspartner?
  • Ik ben ervan overtuigd dat deze gesprekspartner een goede bedoeling heeft
  • Ik geloof dat mensen uiteindelijk kiezen voor iets constructiefs
  • Als ik deze gesprekspartner zou zijn dan zou ik waarschijnlijk ook zo tegen de dingen aankijken