Op verzoek hierbij de uitwerking van een aantal van de “kun jij deze interventies verbeteren?”-vragen die ik een tijdje geleden postte.
1. Een coach stelt de nuttigheidsvraag aan een gestuurde cliënt, en de cliënt antwoordt: ”Geen idee, ik heb hier niet zelf voor gekozen, mijn leidinggevende heeft me gestuurd!” De coach zegt: ”Ah, je hebt er niet zelf voor gekozen….maar je leidinggevende heeft je gestuurd….goed dat je toch gekomen bent. Wat zouden we, nu je er toch bent, moeten bespreken wil het nuttig voor je zijn?”
De coach gaat voorbij aan het perspectief van de cliënt door twee dingen. Ten eerste geeft de coach een compliment ten aanzien van iets wat de cliënt juist als negatief ervaart. Ten tweede bepaalt de coach voor de cliënt dat de interactie doorgaat. In plaats van deze interventies gaat een progressiegerichte coach op zoek naar de logica van de cliënt, zoals je in deze sequentie van vragen bij een gestuurde cliënt kunt vinden.
2. De cliënt zegt op de nuttigheidsvraag: ”Ik wil graag met je praten over mijn rol in vergaderingen en ook over mijn loopbaan op de langere termijn”. De coach reageert: ”Oké, laten we beginnen met je rol in vergaderingen…wat zou je daarover willen bespreken?”
De coach haalt de cliënt in door voor hem te bepalen met welk onderwerp begonnen wordt. Een progressiegerichte coach zou de cliënt de keuze laten waarmee te beginnen.
3. Een cliënt zegt: ”Het probleem is dat mijn leidinggevende het altijd zo druk heeft en nooit beschikbaar is om te overleggen”. De coach reageert: ”Waarom is dat een probleem?”
De coach vraagt naar oorzaken en de waarom-vraag kan op deze manier ongelovig overkomen. Een progressiegerichte coach zou eerst het perspectief van de cliënt erkennen en daarna de hoe-heb-je-er-last-van-vraag stellen.
4. Een cliënt zegt: ”Mijn functie wordt opgeheven en dus sta ik aan het einde van dit jaar op straat. Ik vind het zo oneerlijk!” De coach zegt: ”Wat naar voor je, je functie wordt opgeheven en dat vind je heel oneerlijk…Maar dat is nu eenmaal een gegeven hè…daar kun je zelf niks aan veranderen…dus zullen we het in dit gesprek hebben over wat je wél kunt doen?”
De coach bepaalt voor de cliënt dat hij maar heeft te leren leven met zijn probleem, deze interventie is confronterend en komt vanuit een expert positie van de coach. Een progressiegerichte coach zou zeggen:” Ik kan me voorstellen dat je dat heel vervelend vindt….hoe is deze situatie lastig voor je?”
5. De cliënt vertelt wat zijn probleem is en de coach reageert: ”Maar wat wil je daar nou precies voor in de plaats, dan?”
De coach komt ongeduldig over en zet de cliënt onder druk door de woorden “nou”, “precies” en “dan”. Een progressiegerichte coach zou eerst erkenning geven voor het perspectief van de cliënt en daarna op een uitnodigende manier vragen wat de cliënt in de plaats van het probleem zou willen:”Ik begrijp dat je dat niet langer wilt…hoe zou je willen dat het wordt?”
6. De coach vraagt:”Hoe zou je willen dat de situatie wordt?” en de cliënt antwoordt: ”Ik zou willen dat mijn leidinggevende meer tijd voor mij zou vrijmaken”, waarop de coach reageert: ”Dus hoor ik je zeggen dat jij voelt dat je baas meer tijd voor je zou moeten vrij maken?…Hoe zou jij daarvoor kunnen zorgen dan?”
De coach benadrukt door de woorden “Ik hoor je zeggen dat” en “jij voelt”, dat hij een ander perspectief heeft dan de cliënt en vraagt de cliënt als het ware via de oren van de coach naar zichzelf te gaan luisteren. Een progressiegerichte coach zou die zinsnede weglaten en zeggen:”ah, dus je baas zou meer tijd voor je moeten vrijmaken..” daarmee de situatie helemaal accepterend zoals de cliënt die ziet. De vraag “Hoe zou jij daarvoor kunnen zorgen dan?” is confronterend (door de inhoud van de vraag en door het woordje “dan”). De cliënt zal in dit stadium van het gesprek waarschijnlijk nog geen idee hebben hoe hij zijn gewenste situatie kan bereiken, daarvoor zijn eerst vragen naar het platform en de eerdere successen nodig.