Niet-normaliseren is in grensoverschrijdende situaties vermoedelijk een betere weg dan negeren of niet serieus nemen. Waar normaliseren in bepaalde situaties opluchtend kan werken, zou het in andere situaties wel eens juist schadelijk kunnen zijn.
Klik hier om meer te lezen
Twee progressiegerichte interventies die een sterke combinatie vormen zijn normaliseren en een positieve verwachting creëren. Als mensen een probleem hebben, kunnen ze denken dat er iets mis is met hen. Ze hebben een probleem, maar daarnaast hebben ze een probleem met het feit dat ze een probleem hebben. Ze gaan zichzelf bijvoorbeeld zien als ziek of defect. Of ze gaan de context waarin ze functioneren ervaren als ziek of defect. Er is iets mis met mij. Door zo naar de situatie of jezelf te kijken wordt het probleem zwaarder en krijg je er een tweede probleem bij. Naast het lastige probleem is het feit dat je het probleem hebt ook nog eens een teken van zwakte of ziekte.
Normaliseren heeft drie functies:
1. het maakt het probleem van de gesprekspartner menselijk en geen teken van pathologie. Daardoor ontstaat opluchting en kunnen mensen met minder zwaarte naar hun probleem kijken. Het probleem komt immers vaker voor.
2. het haalt het probleem van de veroordeling van jezelf weg. Als mensen een probleem hebben kunnen ze daarnaast een probleem krijgen met het feit dat ze het probleem hebben (surplusprobleem). Ze gaan zichzelf zien als zwak of slap dat ze hun probleem zo moeilijk vinden en er zo’n last van hebben. Door te normaliseren dat de persoon niet zwak is of slecht is, maar dat het normaal is dat de persoon zich ellendig voelt, kunnen mensen hun aandacht gaan richten op het oplossen van hun probleem in plaats van op het veroordelen van zichzelf.
3. het laat je gesprekspartner weten dat je hem niet veroordeelt en hem respecteert, wat de samenwerking tussen jullie ten goede komt.
Normaliseren kan op twee manieren. Via indirecte normaliserende constateringen zoals “klinkt logisch” of “natuurlijk” of “klinkt bekend” of “veel mensen lopen daar wel eens tegen aan”. Bij deze vorm van normaliseren wordt de inhoud van wat de gesprekspartner net heeft gezegd niet benoemd, maar wordt zijn situatie in het geheel als menselijk en normaal gezien.
Het kan ook via directe normaliserende constateringen, die reframend werken. Een directe constatering die reframend werkt maakt gebruik van de inhoud van wat de gesprekspartner net heeft gezegd en buigt het perspectief om van negatief naar positief. Dus van “Ik ben slap, want ik heb zo’n last van mijn probleem” naar “Ik ga er eigenlijk best goed mee om, met dit moeilijke probleem dat veel mensen wel eens hebben”.
Een voorbeeld van een directe normaliserende constatering is deze: ”Veel samengestelde gezinnen hebben jaren nodig om een goede balans te vinden. Logisch dat je er soms flink last van hebt en dat je aan het zoeken bent naar de juiste ingangen met je stiefkinderen. Uit je voorbeeld van zonet klinkt het alsof jullie al behoorlijk eerlijk met elkaar communiceren… Hoe hebben jullie dat al voor elkaar gekregen?” In deze formulering maak je gebruik van directe normaliseer constateringen en rond je af met een indirect compliment.
Voorkomen van oorlogsmisdaden. Elk jaar herdenken we op 4 mei de oorlogsslachtoffers en de vraag komt al snel op: hoe is het mogelijk dat mensen zo wreed kunnen zijn om anderen te vergassen, vermoorden, martelen. Zou iedereen die in oorlogssituaties zit kunnen overgegaan tot gruweldaden? Kunnen jij en ik ook komen tot wreed en gewelddadig gedrag? Vaak wordt in de beantwoording van de vraag waarom mensen komen tot oorlogsmisdaden verwezen naar de Milgram experimenten en de Zimbardo experimenten.
| Trainingen Progressiegericht Werken |
In dit interview met Annelies van Unen geeft zij een inkijkje haar werk als implementatiemanager bij de NS en vertelt ze hoe de progressiegerichte aanpak benut wordt bij de NS. Ik stelde haar daarover vijf vragen.
Klik hier om meer te lezen
Progressiegerichte interventies zijn goed bruikbaar voor schuldhulpverleners. Dit najaar verzorgde ik een training progressiegerichte gespreksvoering voor schulphulpverleners. Deze professionals helpen huishoudens in een zo vroeg mogelijk stadium bij het op orde krijgen van hun financiën, en ook in situaties waarin de schulden en problemen helaas zijn opgelopen.
In dit stukje schreef ik over mijn twijfels bij het idee om geluk als prioriteit te zien in je individuele leven en op maatschappelijk niveau. En in dit stukje schreef ik over de problemen met het definiëren van geluk. Nu schrijf ik over de problemen met het meten van geluk.Klik hier om meer te lezen
Op de laatste dag van de training progressiegericht coachen stellen we de deelnemers vaak de vraag wat de training ze heeft opgeleverd. Dat is een interessante vraag voor zowel de deelnemers als voor ons.
De deelnemers reflecteren op nut en bruikbaar voor hen en brengen onder woorden wat ze interessant en bruikbaar vinden. Wij krijgen interessante feedback over de progressie die de deelnemers betekenisvol vinden en kunnen deze feedback benutten om ervoor de zorgen dat we deelnemers in onze trainingen in staat stellen om dergelijke betekenisvolle progressie te boeken.
Dit is het soort antwoorden dat we krijgen van deelnemers aan de training progressiegericht coachen:
Stel dat een eerstejaars student tegenvallende studieresultaten laat zien en worstelt met zijn studie. De verklaring die de student geeft voor zijn studieproblemen is bepalend voor zijn studiesucces of -falen in de toekomst.Klik hier om meer te lezen
In progressiegerichte coachingsgesprekken zijn de emoties van de cliënt belangrijk, maar niet in de zin dat de coach actief en vanuit zichzelf focust op of vraagt naar de emoties van de cliënt. In plaats daarvan focust de coach de aandacht op de gewenste progressie voor de cliënt. Die gewenste progressie bestaat vaak uit betere situaties, betere gedragingen, betere gevoelens en betere gedachten.Klik hier om meer te lezen