Ken je dat? Je ergert je ergens aan, start een bozige zin en halverwege de zin weet je al dat het beter is om niet verder te praten, dus je stopt middenin je zin en zwijgt. Waarop je gesprekspartner erop aandringt dat je je zin afmaakt. Want wie A zegt moet ook B zeggen.
En dit? Je gesprekspartner slaakt een zucht en begint op geïrriteerde toon een paar woorden te zeggen…, maar valt dan opeens stil en zwijgt. Je wilt weten hoe de zin zou aflopen, dus je dringt erop aan dat je gesprekspartner ermee voor de draad komt. Want wie A zegt moet ook B zeggen.
Maar is dat inderdaad zo? Moet op A altijd B volgen?
Ik denk het niet. Mijn idee is dat jezelf halverwege onderbreken en niet verder gaan met iets te zeggen wat er in je opkwam de voorkeur kan hebben boven je zin afmaken. Eigenlijk is degene die halverwege zijn zin stopt goed bezig met het beteugelen van zijn impulsen en met emotie-regulatie. Dus in plaats van erop aan te dringen dat hij zijn zin afmaakt, zou je wellicht beter kunnen waarderen dat hij zwijgt.