De term “oplossingsgericht werken” is velen bekend, maar roept regelmatig verkeerde associaties op. Snel naar een oplossing toewerken. Niet over problemen mogen praten. Verplicht positief moeten doen. Allerlei associaties die niet kloppen, maar die wel logisch zijn als je het woord “oplossingsgericht”  hoort. Hier is een artikel te vinden over progressiegerichte organisatieverandering: Van oplossing naar progressie
Het begint zo:
Stagnatie
Drie managers van een dienstverlenende organisatie voor hulpbehoevende cliënten wilden progressiegericht werken implementeren in de organisatie. Ze wilden zowel dat cliënten progressiegericht werden bejegend, als dat medewerkers onderling progressiegericht gingen communiceren, als dat de coördinatoren en leidinggevenden progressiegericht gingen sturen. Er was al een kleine groep enthousiastelingen aanwezig in de organisatie, maar de managers merkten dat het bij die kleine groep bleef en dat de rest weinig belangstelling toonde. Sommigen lieten zich laatdunkend uit over de aanpak, oude wijn in nieuwe zakken zeker. Stagnatie. De managers wilden bereiken dat progressiegericht werken een normaal onderdeel werd van het werk voor iedereen. Dus, wat gingen ze doen denk je? Medewerkers overtuigen van het voordeel ervan voor henzelf? Medewerkers belonen als ze de aanpak toepasten? Medewerkers verplichten om naar een training te gaan? De druk opvoeren tijdens overleg en in gesprekken? Het antwoord is: geen van deze dingen. In plaats daarvan pakten de managers de verandering progressiegericht aan. Wat is progressiegericht werken en wat zijn de kenmerken van progressiegerichte organisatieverandering?
Lees verder: Van oplossing naar progressie